Windgeweld en hoge golven

Het weer is omgeslagen van stil mooi zomerweer naar winderig weer met regenbuien.
We lagen niet lekker aan de steiger in Lysekloster. De wind trok vannacht aan vanuit het zuidwesten en dat resulteerde in flink hobbelen en slingeren en een nare kraak bij één van de landvasten.
Nienke hoorde het en ging er als eerste uit, ik bleef nog even liggen, maar het oplossen van dit probleem bleek een gemeenschappelijke kijk op de zaak nodig te te hebben.
De wind was enigszins naar het westen gedraaid zoals we ook verwacht hadden. We hadden de boot al naar de andere kant van de steiger verlegd, zodat we er door de wind niet tegen op geduwd zouden worden. De voorste landvast moest de hele boot dragen en kraakte daar erbarmelijk onder.
Een tweede landvast op de middenbolder van het schip bracht uitkomst. Met hun tweetjes, de boot vasthoudend, hield het klagende gekraak op. Een schipperloos motorbootje aan de andere kant van de steiger hobbelde heftig tegen de steiger aan , slechts gesteund door één stootwil. Daar hebben ook maar wat aan gedaan. De landvasten hebben we aangehaald en de tweede stootwil beter op zijn plek gehangen.
De wind voorspelling voor de kustwateren ten noorden van Utsira ( een eilandje voor de kust van Noorwegen, dat bij schippers bekend is als één van de Noordzee districten die altijd bij het weerbericht wordt genoemd) gaf voor vandaag een wind waarschuwing van windkracht 8-9, met uitschieters naar 10. Omdat we tussen de eilanden lagen valt dat wel mee, de windkracht is toch gauw 1-2 punten lager dan op volle zee.
Toch besloten we vanochtend om een rustiger plekje op te zoeken, een plekje dat we eerder ook al bezocht hadden en volledige beschutting tegen de wind rondom geeft. Maar daarvoor moesten we wel een stukje over open water.
We hadden geen zeilen op, de plek waar we naar toe wilden lag precies in de wind . Plotseling begon het vanonder een bui uit hard te waaien. Al snel wees de windmeter 40 knopen wind aan (dat komt overeen met een windkracht 8-9). De golven, die al hoog waren, werden nog meer opgezweept en we zagen door het buiswater niets meer. Nika worstelde zich op de motor met voortvarendheid door de golven die recht van voren kwamen en steeds steiler werden. Schuilen tussen de eilanden was geen optie, vanwege de ondieptes op dat stuk van de kust. We keken elkaar aan , gaan we door of draaien we om? Hoe lang zitten we in die bui en wordt het nog erger? Het was best spannend.
Het schip bleef zich, ondanks de enorme schuivers die we maakten, prima houden en we hebben doorgezet. Weldra dreef de bui over, de wind nam af en de zon brak weer door. Even later draaiden we ons geheime baaitje in. Er lag geen ander schip in de baai en we meerden af aan de steiger.
Ons vertrouwen in het schip is wederom toegenomen.
Een Middelste Zaagbek met zijn vrouwtje bracht ons een bezoek.
Meneer Zaagbek hadden we al een keer eerder gezien.
De zeilpakken en zwemvesten gingen uit, tijd voor koffie.
Langzaam trekt de spanning uit lijf en leden weg.
Een visdiefje zit voor op de preekstoel en rust even uit.
Ongestoord door het slechte weer liggen we lekker beschut , en deinen zachtjes .
We horen vogelgeluiden en het geluid van de regen op het dek.

De twee bovenste foto's zijn vrijwel van het hetzelfde gezichtspunt genomen, de eerste foto is van 4 dagen geleden de tweede van vandaag.