Florø 18-06-2008
Vanuit Leirvik was het het een klein stukje met de bus naar Rysjedalsvika, een gehucht waar de snelboot uit Bergen een bliksem-stop maakt . De kaartjes-mevrouw zorgde ervoor dat we als enige extra passagiers mee mochten. We gaan naar Balestand een oud plaatsje in het Sognefjord, waar Kaiser Wilhelm in 1905 ook al was geweest( hij was dol op Noorwegen net als die man uit de 2 de wereldoorlog met dat snorretje). Hij heeft er een monument laten bouwen.
De loopplank van de snelboot werd razendsnel uitgelegd, wij in draf aan boord, en weg waren we.
We werden vergezeld door Manfred, die even genoeg had van het zeilen en in was voor iets anders.
Hij is met een opstapper op weg naar Alesund, waar een crew-wisseling plaatsvindt , de opstapper eraf en zijn vriendin erop.
De kaartjes waren duurder dan we verwachten, maar de katamaran die ons meenam voor het tochtje van 50 mijl in 1 ½ uur ,leverde wel waar voor zijn geld.
Met bloedstollend geraas en snelheid stuiven we over het fjord, dat volgens de piloten in de cockpit, op sommigen plaatsen 1300 meter diep is. Raar idee , aan beide kanten bergen die hoog oprijzen tot 1500 meter en een zee met een diepte onder je, nog eens 1300 meter naar beneden.
De boot zat vol met Amerikanen en Japanners.
Een wonderlijk uitgedoste oudere Amerikaanse dame( roze hoed over ogen, iets wapperigs om haar lijf en knalrode nagels) betimmerde haar laptop met groot enthousiasme, waaruit we concludeerden dat ze mogelijk reisverhalen schrijft voor een glossy tijdschrift.
Zij leek ook interesse in mij te hebben want ze bleef me hinderlijk aanstaren en sprak me aan of ik wist wat Sognefjord betekende. Nee dat wist ik niet en ik zei dat ik geen Noor was.
Teleurgesteld droop ze af, en verdiepte zich weer in de toetsen van haar laptop.
De Japanners zijn een hoofdstuk apart, als een school vissen met witte petjes en een fototoestel om de nek, zwermen ze bij aankomst uit op de kade. Een onzichtbare schooljuf houdt hen bij elkaar. Voor het hotel moesten papasan en mamasan op de foto, het liefst er ernstig bij kijkend.
Wij maakten een prachtige wandeling en enigszins afgemat , na de vele stijgingen en dalingen lieten we ons de zelfbediende thee op het terras bij de kade goed smaken.
Zelbediening staat in Noorwegen hoog in het vaandel. De etablissement-houdster wijst je aan waar het staat, wel eerst betalen graag. Alles overigens heel vriendelijk , maar wel wat op afstand. Ik ben dan ook niet geneigd om een fooi te geven.
In Noorwegen is de deelname van vrouwen in het arbeidsproces een heilig moeten. In het bedrijfsleven zijn zo'n 40% vrouwen werkzaam, ook op hoge posten. Vrouwen moeten gelijkwaardig zijn aan mannen, en mannen moeten hetzelfde kunnen als vrouwen. Iets als alimentatie na een scheiding bestaat niet voor de vrouw zelf, hoogstens voor de kinderen.
Dat betekent dat het heel gewoon is dat een vrouw na een scheiding volledig voor zichzelf zorgt en in het arbeidsproces betrokken blijft. Zwangerschapsverlof duurt 9 tot 11 maanden en als er geen kinderopvang in het bedrijf is wordt dat een jaar lang door de staat betaald.
De regering bestaat gemiddeld uit de helft vrouwen en de gemiddelde leefttijd is zo'n 15 jaar jonger dan b.v. in Nederland.
Mannen en vrouwen lijken zo zeer op elkaar, dat de erotische spanning tussen de seksen afwezig lijkt. Een buitenlandse vrouw op een hoge post beklaagde zich , dat ze, als ze zich echt vrouw wilde voelen, dat alleen kon, door met een Fransman of een Italiaan te praten.
Dit alles las Manfred ons voor uit een boekje: 'Gebruiksaanwijzing voor Noorwegen”, gezeten op een bankje na een steile klim.
Gisteren zijn we tot Florø gekomen, een prachtig zeiltocht door een heel gevarieerd landschap.
De wind wisselde voortdurend naar sterkte en richting, maar meestal was hij zuidwest , een unicum na al die noordelijke tegenwind.
Vlak voor Florø werden we nog even in verwarring gebracht.
Twee bakens, één met een groen licht en één met een rood licht en daar tussen een steenhoop met daar eveneens een baken op. De vraag was, hoe moeten we hier langs? Iets verderop staat ook de beroemde vuurtoren Stabben( 61º 36 noord, 4º 57 oost). De regels aanhoudend zou je in dit gebied het groene baken , varend naar het noorden aan stuurboord moeten houden, en de het rode baken aan bakboord. Maar dat zou een aanvaring met de steenhoop betekenen, iets wat ons toch geen optie leek.Na het bestuderen van kaart en plotter, kwamen we tot de conclusie dat het niet uitmaakte langs welke kant we erlangs zouden varen , overal was het diep genoeg, behalve dan bij die steenhoop. Waarom ze daar niet een kardinaal-ton hebben gelegd snappen we niet. Het zou een stuk duidelijker zijn geweest.
Eenmaal er voorbij was het 'a piece of cake'. Een mooie beschutte haven , mooie steigers, elektriciteit en water . We deden onze gebruikelijke klusjes als we aankomen; grootzeil onder de huik, alle touwtjes opbergen, de instrumenten uitzetten, kaarten en pilots opbergen, controleren of de ballen goed hangen, een extra spring uitbrengen, noteren hoeveel mijl we hebben gevaren en de motor-uren opschrijven.
Voor een happy hour was het te laat, dus eten koken en dan daarbij een slokje.
Gisteravond begon het te regenen.
En dat doet het nu nog, gestaag regent het door en het ziet er grijs uit.
Nienke doet een wasje.
Het dorp verkennen stellen we uit tot het droger wordt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten