Het is zover, mijn boek, of beter gezegd, ons boek ligt in de boek-handel. "Noorderzon, een droomreis naar de Lofoten", maakt z'n titel waar. Het is een prachtig boek geworden. De vele foto's uit het bestaande blog zijn aangevuld met nog meer juweeltjes en de tekst is grondig bewerkt zodat het echt een geheel is geworden. Uitgeverij Hollandia heeft een prachtig werkje afgeleverd.
Vrijdag 18 juni was de presentatie van het boek op de Huttingwerf, een genoeglijk gebeuren met vrienden, kennissen, mensen van de werf en mede-Hutting-eigenaren. De catering van Vigilante verwenden de aanwezigen met hapjes en drankjes, werd aangeboden door de werf en de uitgever. De toespraak van Klaas Jan Hoeve, de uitgever, was gericht tot al die mensen die dromen van zo'n reis maar het niet durven, hij vindt dat er in de zeil- en zee-litteratuur te veel sprake is van stoere verhalen. 'Dat schrikt mensen alleen maar af'. 'We willen ook verhalen van mensen die bereid zijn om hun twijfels en onzekerheden te tonen en het toch aandurven om de zee op te gaan'. Ik denk dat dit boek daarvan getuigt. We waren echt geen helden toen we de tocht naar het hoge Noorden ondernamen en onderweg hadden we best wel momenten van twijfel waar we mee bezig waren. Door steeds weer terug te keren naar het moment slaagden we erin om alle spookgedachten te relativeren en los te laten. Naast de vele column-achtige observaties van landschap, zee-schap, de Noren, hun gewoontes en eigenaardigheden, beschrijf ik de grappige gebeurtenissen en met zelfspot doorspekte belevenissen tijdens de reis. Het ongeluk van de gebroken enkel voegt aan het boek nog een extra dimensie toe van moeten omgaan met een ongewenst lichamelijk ongemak en hoe aan de hand daarvan de bijbehorende emoties een plek krijgen.
Bijna 5000 kilometer voeren we met ons schip 'Nika'. Als ik er nu over denk, is het haast niet voor te stellen. De tijd die we ervoor namen ( 4 1/2 maand) lag buiten het besef van haalbaarheid en was in ons beleven voorbij voordat we het wisten.
De gebeurtenissen van destijds vervagen in mijn herinnering, worden minder kleurrijk, althans zo werkt het bij mij. De combinatie van foto's en teksten die ik toentertijd vers uit de observatie schreef helpt me nu om de reis levend te houden. Dromen hoeft niet meer, hoewel? Is het niet zo dat het lezen van een boek iets weg heeft van je laten meevoeren in een droom?
Naar buiten kijkend vanuit onze nieuwe plek, een appartement aan het water bij de Sneker Waterpoort, zie ik allerhande bootjes voorbij varen, van pieremagoggeltjes tot luxe varende flatgebouwen en prachtige gerestaureerde eikenhouten botters. Het begint te kriebelen en al die vaarbewegingen van anderen doet het verlangen om aan boord te stappen groeien. Nog een weekje en dan laten we ons weer dragen door Nika varend naar bestemmingen waar de heersende winden ons brengen.
