Van een goede Deen, oude stenen en gerookte vis

Nauwelijks hebben we de lijntjes vast-geknoopt aan de steiger van Småbot-hamn Ystad of twee in gele zeilpakken gestoken mensen stuiven op ons af. De man begint in rap Deens tegen ons te praten. Het klinkt als het gegak van een gealarmeerde gans die op ons afkomt op het moment dat we zijn erf betreden. De luid pratende man wordt af en toe onderbroken door zijn vrouw die in krom Duits enkele woorden van haar man voor ons vertaalt. Nog te zeer bezig met het controleren of alles er goed bijligt had ik niet in de gaten dat Nienke hen tussentijds had geholpen met het aanleggen. Hun bedoelingen blijken allerminst afwerend. Met een rol wegwerp-borrelglaasje onder de arm, schenkt hij, vrolijk doorratelend, de twee glaasjes in zijn rechterhand vol met Aquavit uit de fles in zijn linkerhand. Verbouwereerd proosten we met hen en nippen voorzichtig van de 'steigerslok'. Het spul (45% zie ik in grote letters op de fles staan) giert ons door de keel. Niet helemaal wetend hoe we op deze hartelijkheid moeten reageren, duiken we, een woord van dank mompelend weg onder de sprayhood als of er nog veel te regelen is. Een sekonde later staan ze met hun fles bij een ander schip eveneens een borrel in te schenken. Zelf zo meedrinkend krijg je in korte tijd je portie wel binnen. Die hartelijkheid is welgemeend. In no time heeft de man zich ontpopt tot de substituut- havenmeester, en regelt datgene wat de echte havenmeester nalaat. Die zit op zijn kantoortje en int het liggeld. De Deen en zijn vrouw stonden de volgende dag wederom op de steiger bij ons schip. De goede man begint in zijn voor ons onverstaanbare taal, heftig gebarend en af en toe onderbroken door zijn vrouw, uit te leggen dat een Nederlandse trimaran, gezien de te verwachten storm, niet goed ligt op zijn huidige plek. De Nederlandse schipper, op gehoorsafstand, houdt wijselijk zijn mond. Na enig heen en weer gepraat, begrijpen we van de Deen dat hij wil dat we een 10 tal meter naar voren gaan liggen zodat hij achter ons kan liggen en de trimaran naar hun vrijgekomen plaats kan verkassen. Bijna dezelfde vraag wordt ook gesteld aan het schip dat achter ons ligt, maar dan om een aantal meters naar achteren te gaan. Zo gezegd zo gedaan. De gecreëerde open plek tussen ons en het schip achter ons blijkt echter te kort om het Deense schip te herbergen. Inmiddels heeft de trimaran de haar aangeboden plek ingenomen, zodat de goedwillende Deen met zijn vrouw ronddobbert zonder plek om aan de steiger te liggen. Intussen had de schipper achter ons zijn eigen schip al mopperend weer op de oude plek verlegd. Na diepgaand onderzoek vonden we bij de dieselpomp op de kade een plek waar de Deen kon gaan liggen. Een plek waar hij uiteindelijk niet blij mee was, want de volgende dag lag hij elders en gelukkig nu met de kop op de wind. Moraal van dit verhaal: 'wie goed doet, ontmoet niet altijd goed'.
Wij liggen nu op de beste plek van de haven, vlak achter het restaurant waar de meest vreemde bakluchten onze neiging om ons culinair te laten verwennen de grond wordt in geboord.
We hadden een prachtige zeiltocht met ruime wind vanuit het Falsterbo-kanaal naar Ystad. Na een nacht hobbelen en bonken tegen de steiger, zijn we met het oog op de te verwachten storm verkast naar een andere plek in de haven. Constant loerend door de patrijspoorten hielden we de scheepsbewegingen in de gaten, opspringend om de touwtjes los te gooien zodra er een betere plek vrijkwam. Ik denk dat we in een rondedans door de haven, het schip wel 4 keer hebben verlegd.
Inmiddels loeit de storm om de mast en klettert de regen gestadig op het dek neer. We liggen te schommelen als een kinderwagen met te slappe vering op de hobbelkeien. De landvasten, verdubbeld, houden ons keurig 'te plak'.
Onze Zweedse vrienden die nog met hun schip in Malmø liggen vanwege het slechte weer, namen ons vanuit Ystad in de auto mee op een rondtrip door Skåne, het zuidelijke deel van Zweden. Vroeger was dit gebied Deens. Het landschap is glooiend met hier en daar bossages en oude boerderijen, een landbouwgebied met uitgestrekte graanvelden. De kust deed ons denken aan Vlieland met haar brede stranden en voortdurend veranderende zandbanken. Destijds was deze zuidkust van Zweden een geliefkoosde plek voor standjutters en piraten om langsvarende schepen bij slecht weer en ontij, met valse geleidelichten naar het strand te lokken. Op de steile zandklif van Kåseberga staat het 'Stonehenge' van Zweden, 'Ales Stennar'. Men weet niet precies wat de in een grote ovaal gerangschikte monolithen betekenen. Het is geen grafheuvel; misschien een heilige plek uit het IJzer-tijdperk of een vergaderplek uit de Vikingtijd?
En als je nu eens echt van gerookte zalm wilt genieten moet je naar Simrishamn gaan waar we de beste gerookte vis kochten die we ooit aten. Aan boord aten we met onze vrienden de koudgerookte gemarineerde zalm, gerookte en gekruide makreel en gerookte haring met nieuwe aardappelen en een soort zure room, Gräddfil, dat we op aanraden van de Zweedse vrienden erbij kochten.
Als het niet meer regent ga ik de viswinkel in Ystad maar eens bezoeken.
bij de foto en het filmpje:
onder de brug van Denemarken naar Zweden door
de flintstones
Ales Stennar
filmpje aan de steiger in winderig Ystad