Voor de deur van de bakker op de hoek spreekt een man Nienke aan in het Deens. Niet begrijpend wat de man bedoelt, zegt Nienke, in het Engels, er niets van te begrijpen. Zijn vergissing bemerkend, schakelt hij over en verontschuldigt zich dat er sprake is van een persoonsverwisseling. Nienke is volgens hem een 'lookalike' van de hoofd-commissaris van politie in Kopenhagen. Hij vond het al vreemd dat Nienke niet in uniform was. De gelijkenis moet wel erg sprekend zijn, al kan ik me Nienke niet goed voorstellen in een uniform met strepen op haar schouders. Nu weet ik toevallig dat Nienke helemaal kickt op vooral rode en groene uniformen met gouden knopen. Ik heb haar een keer weg moeten slepen bij een portier van een theater. Dat vond ze niet leuk en ze heeft me 3 dagen niet aangekeken. Ik heb in Kopenhagen een popje in uniform voor haar gekocht waar ze voor mijn part aan mag zitten zo veel als ze wil.
Het leven van een zeiler in Kopenhagen valt bepaald niet mee. Voortdurend m'n vrouw in de gaten moeten houden en dan ook nog eens afgeleid worden door al het vrouwelijk schoon dat gezien de hoge omgevings-temperatuur er op zijn minst gezegd nogal losjes gekleed bij loopt. Niet wetend waar ik moet kijken ken ik de stoeptegels en straatstenen rond de boot inmiddels van buiten en als rechtgeaard zeiler bestudeer ik regelmatig de wolkenpatronen.
Zoals ik zei, er is hier veel te beleven. Rondvaartboten worden bestuurd door de meest vreemd uitgedoste stuurlui. Of het ook kapiteins zijn kan ik aan hun kleding niet zien. Misschien ook wel prettig voor mij dat ze geen uniform dragen. Opmerkelijk is het aantal getatoeëerde mannenarmen en vrouwenbenen. Soms is de hele helft van het lijf met de meest woeste taferelen beschilderd. Ik meen ook runetekens te zien. Lopen er toch nog Vikingen rond in Denemarken? Het is 'in' om bij al dat behang op je lijf ook een kale kop te hebben, waarbij de weke delen versiert worden met het nodige ijzerwerk, zoals ringen, stangen en knopjes. Kleurrijk is het wel, maar je wilt toch zo de kist niet in. Zelfs de kat schrikt zich het apenzuur, als je met zo'n pas gezette tatoeage de douche uit komt.
We fietsten over de bolwerken aan de oostkant van de stad, waar de vrijstad Christiania aan grenst.
Langs het water staan de meest opmerkelijke bouwsels, creaties van de vrije architectuur. Van hutjes tot riante verblijven opgetrokken uit de meest verschillende materialen. Al jaren woedt er een strijd over de rechtmatigheid van Christiania. De 'nette' mensen zien het liever verdwijnen, die poel des verderfs, die ongeordende bende. Projectontwikkelaars staan te popelen om er na de ontruiming appartementsgebouwen en kantoren te bouwen. Ik hoop dat het niet zo ver komt. Het is misschien niet meer wat het geweest is, zoals een ervaren Nederlandse Kopenhagenganger ons vanaf de kade toesprekend verzekerde. Er is te veel chaos en viezigheid, er wordt te weinig intern geregeld, waardoor het geheel verloedert. Toch spreekt me het idee van een stadswijk waar de overmatige regelzucht van de regering geen vat op heeft en waar creativiteit met weinig middelen tot bloei komt, wel aan. 'Wie weet groeit er uit de huidige situatie iets nieuws dat voor beide partijen, de Christiania-bewoners en de rest van de stadsbewoners acceptabel is', zei een jonge bewoonster.
De boodschapen voor twee dagen zijn gedaan, aan de overkant is het vandaag rustig.
bij de foto's;
rondvaartboot door het nauwe vaarwater
stuurman of kapitein in vrijetijds-uniform
tatoe's en tatoe;s
twee villa's aan het water
Geen opmerkingen:
Een reactie posten