Over zeilen en zeiltjes

Het waait stevig uit het noordoosten en we willen naar het zuidwesten.
De Trondheimleia, die we nu halverwege bevaren hebben, wacht met schuimende kopjes op ons.
We willen naar Kristiansund, de plaats die evenals Kristiansand in het zuiden genoemd is naar de Deense koning Christian VI in de 18e eeuw.
Het is dé klipfiskstad van Noorwegen. Klipfisk is een variant op de stokvis, gedroogde kabeljauw.
De klipvis wordt ook wel in kleine stukjes als snack gegeten, een soort kauwgom met een vissmaakje.
Als we Hamnvik uitvaren, de zeilen nog niet opgehesen, worden we toch enigszins overvallen door de toch behoorlijk hoge golven. Snel draaien we om en zoeken de beschutting van de baai weer op.
Daar zetten we het grootzeil, 2 reven, en varen daarmee naar buiten. Eenmaal buiten trekken we de kluiver er bij maar niet helemaal uitgerold. Het wordt een wiebelig, waggelend koersje. Een dronken eend, voorzover ik me dat voorstel, zou het op het golvend wateroppervlak, niet anders doen. Nika slingert behoorlijk op deze voordewindse koers en echt lekker is dat niet.
We experimenteren met de zeilen, de kluiver bak( aan de andere kant) resulteert in veel klappen in het zeil. Dan weer pakt het zeil, dan weer valt het zeil dicht, doordat de wind niet constant uit één richting komt. De kluiver kleiner maken door hem wat in te rollen lijkt wat beter te gaan.
Een optie zou zijn om de boom er in te zetten, waardoor de kluiver niet meer kan dichtklappen, maar dat wordt een hele heisa, op het slingerend schip en de hoge golven van achteren. Het waait ook nog steeds met een windkracht 5-6.
Uiteindelijk halen we de kluiver maar weg en varen alleen op het grootzeil, met de bulletalie erin .
Op een klapgijp met deze wind zitten we niet te wachten.
De Trondheimleia is breed en we hebben gelukkig alle ruimte.
De Tuimelaar was zo handig om direct de zeilen al te hijsen vlak buiten de haven, en snellen voor ons uit. Ook zij hebben last van de voordewindse koers en ik zie hun voorzeil ook van de ene naar de andere kant klappen.
Na een half uur met deze ongemakken geworsteld te hebben merken we dat de wind iets oostelijker wordt, en de kluiver er weer bij kan.
Het loopt dan toch nog niet lekker. De wind is wat afgenomen maar langzamerhand wordt de tegenstroom gelukkig ook wat minder. De tegenstroom was ook deels verantwoordelijk voor de hoge golven. We gaan hard door het water maar de effectieve snelheid over de grond is laag.
We halen het tweede rif eruit en de kluiver rollen we helemaal uit.
Nika gaat wel harder , maar is erg onrustig op haar roer, we moeten er stevig aan draaien om haar op koers te houden. De krachten op de kluiver en het grootzeil liggen te ver uit elkaar en trekken het schip beurtelings naar links en naar rechts. 'De dronken eend is nu volledig bezopen'.
De oplossing bleek: de fok erbij en de kluiver weer wat ingedraaid.
Direct was merkbaar dat Nika lekkerder op het roer lag en de snelheid nam toe.
We lopen in op de Tuimelaar maar halen haar net niet in voordat we afbuigen tussen de scheren door naar Kristiansund.
Al doende leren we en het is leuk en spannend om tijdens het varen uit te zoeken wat het beste werkt.
Nienke is wat voortvarende dan ik , als het gaat om de aanpassingen van de zeilvoering. Ik heb de neiging om eerst even te kijken hoe het gaat met de bestaande zeilvoering, terwijl Nienke het al weer wil vergroten , of een extra zeil erbij wil zetten. Soms blijkt laten staan het beste en soms hadden we veel eerder het rif eruit moeten halen.
De wind speelt het spel op haar manier.
Wij kunnen alleen maar volgen.
Het was een prachtige zeildag.
Na Kristiansund passeerden we Hustadvika op de motor, weinig wind , en dat was prima in dit gevaarlijke stuk.
Door de ondieptes staan hier bij licht weer al brekers.
De route binnendoor wordt dan een risicovol tochtje, en daar houden we niet van.
Bij het filmpje : Nienke aan het roer op de Trondheimleia, windkracht 5 , alles onder controle.