We wachten.
Het liefste waren we al onderweg, weg-vluchten van deze plek die overhoop gooide wat we in ons hoofd hadden.
Nog 3 dagen, dan kunnen we verder.
Onderweg zijn lijkt haast een voorwaarde voor goed voelen.
En dat terwijl we ons voorgenomen hadden om af en toe een paar dagen te blijven liggen, te kijken en genieten op de plek waar we dan zijn.
Nu liggen we hier noodgedwongen te wachten.
Het zijn knap moeilijke dagen.
Ik lig nog voornamelijk met mijn been omhoog.
Machteloos moeten afwachten en merken dat de pijn niet weg is en af en toe zelfs erger wordt.
Mijn heroïsch roepen dat ik mee naar Nederland wil varen wordt door de afgelopen dagen wel wat gereduceerd tot een bescheiden stemmetje dat zegt, ja graag, maar alleen als de pijn wat minder wordt.
De aanvankelijke ontkenning over de ernst van de situatie, “dat doen we toch gewoon,” werd gevolgd door een groeiende boosheid over de “traagheid' van het herstel en de machteloosheid van het niets kunnen.
Pijn is iets vreemds, het heeft veel te maken met hoe ik er psychologisch aan toe ben. Als de boosheid toeneemt wordt de pijn erger, en lijkt de zwelling die ik bij mijn voet in de 'skischoen' voel, toe te nemen.
Dat boos worden is niet een direct openlijk boos worden maar eerder een innerlijk wroeten, een vreten van binnen, dat zich projecteert op mijn omgeving. Ik krijg een hekel aan de plek waar ik lig en wordt belerend naar Nienke. Alles om de de groeiende onrust en irritatie richting te geven. Dit is nog een relatief onbewust proces. Na een dag van met elkaar kibbelen over kleinigheden, kom ik in een verongelijkt gevoel van slachtoffer zijn, en mezelf tekort gedaan voelen. Mokkend kom ik niet in slaap. De disco-dreun van hiernaast, waar ik eerst gewoon doorheen sliep, onderstreept mijn ongemak, op een haast fysieke manier.
De volgende ochtend pas, nog steeds mokkend, kon ik me, toen Nienke het benoemde dat we contact maakten met de 'monsters' in ons zelf en dat we de boosheid moesten toelaten, bewust worden van wat er op een dieper niveau met me gebeurt. Een paar tranen, verscholen onder de boosheid, gaven een enorme opluchting en de 'fysieke' pijn in mijn been was vrijwel direct draaglijker .
De zon schijnt vandaag en Nienke komt enthousiast binnen met de woorden,' het lijkt wel de Mediterrane, zo stralend is het buiten'.
Dit blog gaat niet over zeilen, en niet over mooie plekjes, schitterende tochten.
Toch vind ik dat dit wat ik schrijf er ook bij hoort.
Een man als Eerde Beulaker, een zeezeiler, die meerdere boeken heeft geschreven, en die ik zeer bewonder om zijn openheid en eerlijke beschrijvingen van wat hij allemaal beleeft, is een groot voorbeeld voor me. Zijn reizen verlopen ook niet altijd over gladde zeeën en ook de minder leuke kanten van zijn ervaringen benoemd hij in zijn boeken.
Wat ik nu meemaak doet me denken aan de jaren 80, waarin Nienke en ik allerlei trainingen deden waarin de vele emoties een leidraad waren voor de leerprocessen waar we ons vrijwillig in begaven.
Blijkbaar is de situatie van niet kunnen weglopen voor mezelf en niet kunnen weglopen uit ons varend huis een uitstekende kans om opnieuw een leerproces te ondergaan, ditmaal door een 'ongelukje'.
Vluchten kan niet meer, minder wordt ik er niet van.
Vluchten kan niet meer, Annie M.G. Smidt zei het al.
Ik ben het hartgrondig met haar eens.
bij de foto's
een plaatje onderweg
en 2 foto's gemaakt door Jane van de Tuimelaar
Småvaer 3 weken geleden
2 opmerkingen:
Normaliter gaat Esther zelf op bed, maar na een slaapfeestje van afgelopen nacht, waarbij ze zijn vergeten te slapen, mag ik haar helpen naar bed te gaan (ze huilt erover zo moe is ze). Vanuit de woonkamer komt een telefoon geluid, Gert neemt op en ik hoor hem zeggen: oh je bent die jongen waar ik een Iphone heb gekocht. Ik wist dus gelijk dat het Ewout moest zijn en schrok, er zal toch niets met Rob & Nynke zijn. "Gelukkig is het alleen maar een enkel". Wel een enorme pech natuurlijk, dit lag niet echt in de planning. Ik kan me voorstellen dat je af en toe boos bent, pijn maakt je machteloos, wat je vervolgens weer zo'n k.u.t. gevoel geeft. En wat kan je doen, helemaal niets.....afwachten en je overgeven. Maar ja, klinkt zo makkelijk , zeg maar waar die knop zit. Dan snachts ook nog slecht slapen, elk geluidje is voor jou...ook zoiets om gek van te worden. Tip: je been snachts niet op een kussen maar een kussen onder je matras. Rolt je been niet steeds van het kussen en ligt ie toch iets omhoog. En een borrel voor de nacht werkt ook goed. N.a.v. je telefoontje zojuist: effe een tandje terug, NIET lopen, behalve de hoognodige toiletbezoekjes. Als je 3 a 4 dagen helemaal niets doet moet je vooruitgang boeken (dit merk je dan tijdens de toiletbezoekjes die soepeler moeten gaan. Gips mag absoluut niet knellen, maar te los zitten kan natuurlijk ook, al komt dat minder vaak voor. Jij als gevoelsmens voelt volgens mij dondersgoed of het daar van binnen goed zit ja of nee. Heb je er geen vertrouwen in, gewoon een extra ziekenhuisbezoekje, en foto laten maken. Al is het maar voor je eigen innerlijke rust.
Grappig dat je nog refereert naar de woeilige emotionele jaren 80. Ik heb het een paar weken terug, op een terrasje met een vriendin, nog over de indrukkenwekkende sessies van Lehannah gehad, dus ook ik denk nog aan die tijd.
Veel liefs van mij voor jullie beide, hou je taai en weet dat je het kunt!
Mariët
dank je Mariët,
voor je geweldig advies.
het gaat goed!
lieve groet Rob
Een reactie posten