Haven-genoegens.

Er ligt een Pools twee-mastertje naast ons met tien jonge mensen aan boord.
Gitaar-muziek met zang van een veel betere kwaliteit dan van de één-deun-spelende accordeonist bereikt mijn oren, zonder de speler te kunnen zien. Onze voor-oordelen over de Polen worden weer eens gelogenstraft; het blijken deze keer rustige aardige jongelui, die hun best doen om ons niet tot last te zijn.
Het uitzicht vanaf de bank beperkt zich tot het interieur van de boot en een blik op de hemel langs de hekstoel, het roer en een puntje van de giek. De pijn aan mijn pootje neemt lang-zamerhand af. Lang met de voet omlaag zitten is er nog niet bij; de stuwing in het wond-gebied neemt dan snel weer toe en het lijkt alsof het gips me begint te knijpen .
Mijn voet lijkt niet meer in de omhulling te passen en ik probeer door subtiele bewegingen met mijn tenen te ontsnappen aan de vermeende kneep van het gips.
Hoog leggen van mijn gekwetste onderdaan brengt meestal na een kwartiertje verlossing.
Morgen komt het definitieve gips om mijn onderbeen.
Ik hoop op een hand(been)zaam gips waar ik me enigszins gemakkelijk mee kan bewegen en waarmee ik mijn been weer snel mag belasten.
Misschien kan er een antislipmatje op gemonteerd worden . De antislipmatjes aan boord zijn onmisbaar voor het onschuifbaar maken van borden, laptops, schaaltjes en andere zaken die op een scheefhangend schip de benen willen nemen.
Er komen hier veel mensen langs en er gebeurt van alles.
Afgezien van een heftige ruzie op het schip achter ons tussen twee behoorlijk dronken Noren, wordt Nienke regelmatig bevraagd waar het schip van ons gebouwd is en men is stelselmatig verwonderd dat het een aluminium schip is. Een Duitser stond met een dromerige blik Nika te bekijken, liep naar voren en naar achteren, en leek haar te bekijken als was het de mooiste vrouw van de wereld; dat is tenminste wat Nienke eraan zag. Steeds weer hoor ik haar in de kuip praatjes maken met voorbijgangers en ben jaloers, dat ik dat nu niet kan doen.
Een Noor kwam speciaal langs om te vertellen dat hij ons op de Lofoten had gezien. Hij woont zelf met zijn vrouw al 5 jaar op zijn boot en ze zeilen ook in de winter door de Noorse wateren. Ze sparen voor een reis van meerdere jaren over de wereldzeeën.
De Polen doen de afwas op de steiger, en stommelen regelmatig boven mijn hoofd over het dek.
Vanavond vertrekken ze weer, eveneens op weg naar Bergen.
Een vader met zijn zoontje zegt in het Nederlands, onze bootnaam en thuishaven lezend , 'nou die zijn ook ver van huis'. Iets wat voor hun zelf ook geldt. Waarschijnlijk zijn ze op pad met hun caravan of camper.
Campers uit Nederland , Duitsland en zelfs uit Italië zagen we hier veel. Op de Lofoten reden ze naar het zuidelijkste puntje , op de vaste wal naar het uiterste noorden.
De Noordkaap blijft voor veel mensen een magische eindbestemming. De zeilers die we spraken en die de Noordkaap aandeden, waren er niet bijster enthousiast over; een kale boel, overspoeld met foto's knippende toeristen.
Ik vraag me af , wat me bezielt, om met een gipsbeen verder te willen varen.
Er over nadenkend , denk ik dat ik de verwondering zou missen van al wat we nu meemaken , als ik direct het vliegtuig naar Nederland had genomen. Waarschijnlijk een voortijdig besluit en een gemiste kans.
Hoe het verder zal gaan weet ik niet. Zoals Nienke al eerder zei, stapje voor stapje en elkaar terugfluiten als we te veel gaan fantaseren over de toekomst en hoe het zou moeten gaan.
Op de achtergrond zingt onze jonge Pool een liedje van Leonard Cohen , wat Nienke doet denken aan een ander liedje van hem; 'dancing till the end of time' (al zijn we niet zeker van de titel).

Eén van onze vriendinnen, verwoordde dat wat ons overkwam als volgt; 'wat het leven al niet allemaal gratis in de aanbieding heeft'.
En zo is het maar net.

bij de foto's
2 maal Nika gefotografeerd door Jane van de Tuimelaar
2 maal onderweg langs Hustadvika
hospitaalschip Nika in Ålesund