Navigare necesse est.

Als een éénbenige aap slinger ik me door het schip.
Overal zijn er handgrepen en steuntjes waar ik me aan kan vastgrijpen dan wel tegen kan afzetten.
Ik moet denken aan het apekooien-spektakel dat astronauten laten zien als ze zich door de space-shuttle verplaatsen.
Gewichtsloos ben ik helaas niet en de zwaarte-kracht maakt me af toe pijnlijk duidelijk dat ik een geblesseerde poot heb.
Heerlijk om weer onderweg te zijn.
De zeelucht, de golven, de wijde blik en de wind die de zeilen doet bollen.
Statt is achter ons, de westkaap waarlangs we op de heenweg door steile golven ploegden.
Nu hadden we een rustig windje schuin van achteren en de, volgens het weerbericht beloofde, hoge golven van 2 meter waren ingezakt tot een lome deining, waardoor ik zelfs een middag-tukje kon doen. De reputatie van de “ dangerous waves” werden deze keer gelukkig niet waargemaakt.
Na de kaap zorgde een aanwakkerende wind voor een mooie 6-7 knopen vaart, eerst aarzelend maar later steeds constanter. De wind valt van de bergen langs het fjord naar beneden en we zien aan de op ons af-stormende rimpelingen op het water dat er weer een vlaag aan komt.
Twee uurtjes varen we prachtig, daarna strijken we de zeilen en gaan op de motor verder, op zoek naar een aanlegplaats.
Het plekje bij het eiland blijkt bij nadere inspectie niet zo geschikt bij deze wind en we besluiten verder te varen naar Selje.
Beurtelings zijn Nienke en Bart interim-schipper en als het nodig is help ik bij het navigeren en de uitkijk.
Met de neus op de plotter loods ik Bart en later Nienke tussen de rotsen door naar het sectorlicht dat ons de weg wijst naar de ingang van de haven.
Ik zit met mijn been omhoog, weggedoken achter de sprayhood, goed genoeg om de aanwijzingen van kaart en plotter aan de stuurman door te geven.
“10 graden stuurboord” of “als je deze volgende rots dwars hebt moet je afvallen”zijn kreten die regelmatig in de kuip te horen zijn. Waarbij die laatste kreet niet een aanbeveling is om af te vallen na het eten van een dikmakend pindarotsje, maar een commando om met het schip van de wind weg te draaien en het zeil te laten vieren, als de rots ter zijde gepasseerd is.
Gespannen kijken we waar de ingang van de gjestehaven (gastenhaven) is. Van afstand is dat vaak slecht te zien omdat er groot verschil is tussen wat je op de kaart ziet en wat je in werkelijkheid ziet.
Een kaart is plat en de contouren van de kustlijn en de hoogtes zijn niet duidelijk weergegeven.
De wind maakt het aanleggen meestal tot een lastig klusje. Tegelijkertijd moet er in de gaten worden gehouden of er voldoende ruimte is om eventueel om te draaien en terug te keren.
Als je het gedrag van het schip op de motor niet kent, is het bepaald niet eenvoudig om een rondje te maken in een smalle haven of met de wind van opzij aan te leggen op de drijvende steiger.
Bart doet dat toch, voorzichtig en vooral rustig, terwijl een vriendelijke Amerikaan van een schip dat voor ons ligt, wacht om de landvast van Nienke aan te pakken.
Het eerste stuk van de terugtocht naar het zuiden is afgelegd en het was een mooie tocht.
52 mijl in 9 uur.
Een bak pistachenootjes, een biertje en daarna een heerlijke spaghetti, door mijn lief bereid, doet ons beseffen dat dit een prachtige start is van een nieuw begin. We zijn er alle drie heel vrolijk van.
Nederland we komen er aan, maar je moet nog wel even wachten, want we vinden het hier in Noorwegen nog steeds wel erg mooi.
Het lijkt erop dat het 'onder zeil zijn' de benauwenissen van de laatste 10 dagen doet vervliegen en met Bart aan onze zij, kunnen we weer verder.
De hoeveelheid mails en reacties die we kregen zijn overweldigend en de steun die we daardoor ervaren is grandioos.
Zo “eet ik van mijn poot lekker brood” en dat had ik nooit gedacht.

Bij de foto's:
boven:onderweg bij Hustadvika en meeuwen die wachten bij de avondzon.
onder: Bart onze interim-schipper en vandaag aangekomen in Florø.