Een blok(g) aan het been.

Inmiddels hebben we veel hartverwarmende reacties op de brief van Nienke en de blog gehad. De ergste schrik hebben we gehad en we zijn druk met de organisatie van alles wat moet gebeuren.
Op de heenweg hadden we hier al het 'havenleed' zoals vermeld in een vorige blog.
We zagen vorige week in het plaatselijk museum het drama van Ålesund, dat volledig afbrandde, maar uit de as verrees. Ook wij moeten uit ons brandputje opstaan. En dat lijkt te gaan lukken.
Hoe gaat het nu, aan boord met een gebroken pootje?
Om een idee te geven , stel je dan het volgende voor:
Men neme een 3 maten te grote laars en ga daar in staan met je linker blote voet.
Vul dan de overgebleven ruimte met wit zand en maakt het wat nat zodat het lekker warm wordt.
Bevestig die laars dan stevig aan het been vast met tape en verbiedt jezelf vanaf dat moment er nog op te staan. Ga nu al hinkelend op je andere been naar de badkamer en probeer staande op één been je tanden te poetsen , je te scheren( of voor de dames, je oogwimpers aan te plakken of wat voor cosmetisch klusje dan ook) of de voet, waar je op staat, te wassen. Stel je dan ook nog voor, dat de ondergrond soms beweegt, dan weet je hoe het is om met een gips-poot op een boot te verkeren.
Tot mijn verwondering lukt dat redelijk .
Met de fantastische hulp van Nienke gaat het me steeds beter af. En ik vraag me zelfs af of ik niet in staat ben om , als het definitieve gips erom heen zit , de tocht naar Nederland voor een deel voort te zetten. Uiteraard wel met de hulp van onze vriend Bart, die aanstaande maandag per vliegtuig naar Ålesund komt.
Al was het dat ik mee kan tot Bergen, 300 km naar het zuiden, tussen de scheren door. Veel hoge golven ,die mijn bewegingen in het schip bemoeilijken zijn er niet te verwachten. Er zijn in de boot zoveel handgrepen waar ik me aan kan vasthouden, een betere gehandicapten-aanpassing bestaat er niet.
Nee, ik ben niet high van de pijnstillers , die ik overigens wel neem, want het is nog wel erg pijnlijk. Misschien ben ik wel te optimistisch over het het beloop en de mogelijkheden.
Ik stel me voor dat als de pijn over is en ik me niet meer zo voorzichtig hoef te bewegen, uit angst mijn voet ergens tegen aan te stoten, het best zal lukken om aan boord te blijven. Op dit moment is elke te snelle beweging en elke stoot tegen het been nog een knarsetandende kwelling. De tijd zal het leren en we houden alle opties open. Vliegvelden genoeg , waar ik tussentijds een vlieg-reisje naar Nederland kan organiseren.
Ik zie op tegen de nacht, waarin de pijn meestal erger is en ik de slaap niet kan vatten.
Gelukkig bestaan er pijnstiller-kanonnen, die ik dan toch maar ga gebruiken als de pijn me te veel uitput.
Dit ego-blogje over mijn en onze situatie wilde ik even kwijt.
Zoals gezegd, Ålesund was een breekpunt, maar lijkt eveneens een opstap-punt voor een nieuwe uitdaging.
Rob