Vlaggenliefde.

We hebben een vlag, een ruim bemeten vlag. Op oude schilderijen zijn de kleuren anders dan de vlaggen van nu. Het blauw is donkerder en het rood is dieper. Zo zijn de kleuren van onze vlag ook, mooier dan de moderne Nederlandse vlag.
De vlag zien we nu nauwelijks, want er is mist, dikke mist.
De hele dag was er mist langs de kust en moeizaam ploegden we door de grijze soep, hyper-alert op tegen-liggers en achterop-komers. Eén op de uitkijk en de ander met de neus op de plotter.
De vlag hing er zielig bij. Niet een zuchtje wind die haar enige beweging gaf.
Onze vlag heeft iets vreemds, ze ( we denken dat ze vrouwelijk is) is verliefd, met name op de buitenboord-motor , waarmee ze zich inmiddels al bevlekt heeft. Een zeer innige omhelzing resulteerde in een zwarte smeerolie-vlek , nota bene op het wit. Als of ze ook nog een beetje te koop wil lopen met haar amoureuze uitspatting.
Ze 'heeft het 'ook wel met de zwemtrap, maar dat is wat platonischer, slechts met het blauw raakt ze de eerste sport aan, met name bij westenwind ( we varen van Noord naar Zuid).
Tot onze verbazing heeft de dame het nu ook nog aangelegd met de GPS antenne, die ze tijden heeft genegeerd, ook al staat die vlak naast haar.
Vrouwen, je krijgt er geen hoogte van, zeker als het om vlaggen gaat, die met alle winden meewaaien.
We zijn het zat, dat geflikflooi op het achterschip. We overwegen om haar nu op normale tijden , dus volgens de klok van Nederland, binnen te halen, dus om 7 uur en niet om 12 uur als hier de zon zo'n beetje ondergaat. Het is haar in de vlag gewapperd, dat ze zo vrij met alles om haar heen staat te flirten.
Misschien is stijfsel nog een optie. Een wasje met stijfsel zal in ieder geval haar beweeglijkheid doen afnemen. Maar als ze dan steeds naar beneden hangt , krijgen we weer dat we voor Fransen worden aangezien, en dat vinden wij weer niet leuk. Die verwarring met Fransen komt sowieso vaak voor. De vlaggen van ons beider landen lijken te veel op elkaar.
Soms zijn we best tevreden met haar, dan wappert ze zo mooi dwars op het schip. Prettig voor ons want dat betekent ook een mooi zeilwindje.
Tijdens ons reisje naar de Lofoten ontmoetten we Manfred met zijn Orca, een Dehler van eerbiedige leeftijd, maar liefdevol onderhouden.
Zijn vlag , de Duitse vlag, was van afstand niet meer als zodanig te herkennen. Zelfs met de verrekijker, was er grote twijfel of we hier te maken hadden met een dronken Pool of of een Griekse reder.
Op een afstand van 1 ½ meter zagen we dat het de Duitse vlag moest zijn, economisch goed gebruikt, degelijk van kwaliteit, en vrijwel nog zonder rafels , door zijn wat 'stijve wapper'.
De kleuren waren het probleem, het zwart was grijs, het geel een soort vuil crème en het rood mocht ook de naam niet hebben.
Díe vlag hebben wij nu in bezit. Met gulle hand door Manfred ter beschikking gesteld na een lollige avond ,om in ons want te hangen als gasten-vlag wanneer we de Duitse territoriale wateren bevaren.
Ik had misschien beter mijn commentaar voor me moeten houden, dat die vlag echt aan vernieuwing toe was.
Gek, ik heb nu de neiging om er een hij van te maken , die versleten oude, stijve Duitse vlag.
Goed we laten het voor wat het is en hij ligt nu naast de andere gasten-vlaggen in de la.
Dank je Manfred!
De Noren hebben allemaal nieuwe vlaggen, zelden een oude Noorse vlag gezien. Ze zijn meestal wel klein. misschien een ego kwestie?
Maar ze hebben er wel wat mee , met die vlaggen. Bij ieder huis staat er op een paal een te wapperen, of als vlag of als wimpel.
Op de nationale feestdag (17 mei) , die we in Skudenes mochten meemaken, zagen we zoveel vlaggen dat de mensen die ze droegen nauwelijks zichtbaar waren. Eén groot vlaggenfeest, rode vlagen met daarin een blauw kruis omzoomd door een witte rand.
Ik ben blij dat er vlaggen bestaan.
Toch leuk als je ver in den vreemde een Nederlandse vlag achter op een schip ziet staan.
Dan is er even een gevoel van verbondenheid.
Rob