Gutvik 27-07-2008
Mensen die een hekel hebben aan onzeker-heden en liever niet over gevoelens willen nadenken moeten dit stukje maar overslaan.
Al die jaren hebben Nienke en ik mensen bijgestaan, geholpen en dachten vaak wel te weten hoe iemand zijn problemen kon of zou moeten oplossen.
Tijdens de opleiding tot huisarts kreeg ik (jaren 70) te horen dat 'raad geven' niet werkt. Uiteindelijk veranderen mensen alleen wat in hun leven als ze dat van binnen uit willen. Meestal naar aanleiding van een opgedane ervaring of gebeurtenis die hen emotioneel heeft geraakt.
Hoe vaak hebben wij in het werk tegen deze wijsheid gezondigd. Hoe makkelijk is het klaar te staan met een pasklare oplossing. Ja, soms werkte het, raad-geven of een oplossing aanbieden, maar vaak ook niet.
Op onze zeil-reis in Noorwegen, merken we hoe lastig het is om tijdens de vaak nieuwe en wisselende omstandigheden op zee, de eigen gevoelens en bezorgd-heden een gezonde draai te geven.
Wat laten we ons nog steeds gemakkelijk uit balans brengen en hoe lastig is het om vertrouwen te blijven houden in dat wat we ondernemen. Geconfronteerd worden met wat ik verwacht dat zál gebeuren en met wat er nu net niét gebeurt. Ontspannen de dingen op me af laten komen en ernaar handelen lukt me dan een tijdje niet.
Bijvoorbeeld:de wind trekt aan en we liggen aan lager wal. Hoe kom ik morgen weg van deze rottige steiger zonder schade aan de boot te krijgen?
Inslapen gaat moeilijk en de gedachten malen door mijn kop. Iemand zou misschien zeggen: 'maar beste kerel, dat is toch helemaal niet nodig, wie weet hoe het morgen is ?' 'En trouwens je kunt toch ook wachten tot het minder hard gaat waaien.' diegene heeft helemaal gelijk, maar het helpt me niet. De ratio laat zich slecht leiden door het gevoel. De therapeut die dit soort uitspraken naar zijn cliënt doet is geen goede therapeut, dat weet ik wel, maar als je zelf gevangen bent in zo'n bezorgde gedachten-cirkel en het laat je niet los, hoe pak je dat dan zelf aan?
Los van het feit dat we zelf allebei nogal gevoelige typetjes zijn, nuttig voor je werk maar lastig voor je zelf, moeten we er toch wel eens even aan trekken om dit soort gedachten-spinsels in het gareel te houden. De sombere voorgevoelens kunnen dan de overhand krijgen en de stemming drukken. Eenmaal in zo'n toestand werkt dat bij mij dan als volgt: “Ze moeten me niet storen met adviezen”, maar een goed inhoudelijk gesprek over wat er nou eigenlijk met me gebeurt helpt wel. Het onlust-gevoel, de zorg heb ik te accepteren, toe te laten, te erkennen. Met andere woorden het gevoel niet negeren of wegduwen maar er naartoe gaan. Ik zeg dan tegen Nienke “laat me maar even, ik ben er mee bezig “, me ervan bewust dat ik vandaag een rot-dag heb.
Het zeilen helpt me (en ik denk ook Nienke) om dit proces steeds beter aan te gaan en te evalueren.
De gevoeligheid raak ik niet meer kwijt, maar ik kan wel leren er stabieler mee om te gaan, zodat de rotdag , misschien maar een halve rotdag wordt.
Ik besef dat je daar niet voor hoeft te gaan zeilen. Het kan vast ook met borduren, bergwandelen , motorrijden of gebak bij de bakker halen . Echter voor mij maakt zeilen het leven intens. Weglopen voor de daarbij horende onzekerheden en angsten helpt me niet. Trouwens tijdens het varen kun je niet even van de boot afstappen ( kan wel , maar het is niet verstandig en het zeewater hier is tamelijk koud ).
Zeilen en alles wat er mee te maken heeft is overleven , meestal op een aangename manier , maar soms ook met stress.
Je zou kunnen zeggen, autorijden is ook overleven. Maar doe er dan eens een schepje boven op, en rij auto met de gedachte : hier kan de motor uitvallen en als ik straks links af sla weet ik dan of ik wel rechtdoor kan, omdat er een auto vanachter die garage plotseling op me af kan komen. Oei, straks steekt die hond over en wat als ik hier een lekke band lek krijg. Meestal rij je zo geen auto al ben je als geroutineerde bestuurder wel alert op wat er kan gebeuren.
Een geroutineerde zeiler zal ook niet zo gauw van slag raken als het iets harder gaat waaien of als de navigatie niet klopt met de kaart.
Voor mijn gevoel zijn we nog steeds leerlingen en de zee dwingt ons tot extra oplettendheid die althans bij mij nog niet altijd de ontspanning geeft die ik me wel zou wensen.
Het varen en zeilen heeft aan de andere kant zoveel prettigs dat ik vind dat de spanningen niet de overhand hebben op de leuke kanten. Als ik denk aan de geweldige vrijheid , de vergezichten , de vogels, de bergen, en het gevoel van de bewegingen van het schip , voortbewogen door de wind, dan zijn de bedenkingen, de twijfels en de zorgen over wat er mis kan gaan een kleine verstoring in het grotere geheel.
Wat is eigen is aan het leven? Er is niets zeker en alles verandert.
Gisteren had ik even zo'n rotdag,vervuld van te veel onzekere gevoelens en onrust.
Vandaag was het een heerlijke dag.
Zonnig , mooi gezeild, grootzeil vast aan de bulletalie , de boom in de kluiver , plat voor de wind.
We zeilden op met de Tuimelaar, bevaren door Jane en Wim. Zij zijn ook op de terugweg naar Nederland.
We liggen aan een vissermansteiger, en het is windstil. Het wateroppervlak weerspiegelt de boot en mijzelf.
Het lijkt een rustige nacht te worden (maar dat weet je nooit zeker ).
Een vlieg plaagt me met zijn gezoem.
Ik ben bang dat hij het hierbinnen niet overleeft.
Het is weer tijd voor een slaapje.
Rob
bij de foto's:
Torghatten, het gat in de berg, waar we na een steile klim doorheen keken.
Nika onder zeil met uitgeboomde kluiver.
Weerspiegeling op het water bij opkomende mist.
Een bloemetje onderweg op de rotsen in een vochtig dalletje. ( weet iemand de naam? Graag per email een reactie; rob.g.peters@gmail.com)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten