Tonnes
Na een goede nacht op Leka , eindelijk prachtig zeilen.
We plannen om 's nachts door te varen en de poolcirkel te passeren.
Het gaat geweldig, totdat ik rond 11 uur 's avonds ontdek dat de accu's bij het varen op de motor niet meer bijladen. We waren net Sandnessjøen voorbij, een grotere havenplaats met een werf.
Heel vervelend, maar doorgaan is niet handig, zo afhankelijk als je toch bent van goed functionerende techniek.
We vinden een plek waar we enthousiast worden opgevangen door 3 dronken Noren, die voordat we er erg in hebben aan boord zijn gestapt om het probleem op te lossen. Terwijl één van hen probeert Nienke te versieren duiken de andere twee de motorruimte in.
De diagnose is snel gesteld, de koolborstels van de dynamo zijn versleten, iets wat nogal onwaarschijnlijk is, omdat de motor nog niet zoveel uren heeft gedraaid.
Maar goed, met zachte hand en vele beloftes voor de volgende dag, hebben we hen van boord gekregen, waarna we toch maar zijn gaan slapen.
De volgende dag op pad voor hulp. Dat is moeilijk in vakantie tijd. Misschien kon er in de namiddag iemand komen kijken. Dus eerst maar eens zelf kijken . De grootste zorg was dat de dynamo kapot zou kunnen zijn. Ik heb een voltmeter, maar die werkte niet omdat de batterij leeg was. Nienke heeft een nieuwe batterij gehaald. Met de voltmeter bleek dat de dynamo genoeg spanning af gaf en de accu's leken ook goed. Dat was een hele opluchting.
In overleg met trouwe Peter Tromp, die me telefonisch begeleidde, hebben we het euvel kunnen vinden, een slecht functionerend contact in één van de stekkers. Een beetje contactspray en de hele boot overhoop met losse panelen en verplaatste matrassen, loste het probleem op.
De accu's werden weer opgeladen als de motor draaide.
Inmiddels waren we er allebei behoorlijk af, de stress over de storing had ons optimistisch plan om door te varen behoorlijk ondermijnd.
Tegen de middag krijgen we te horen dat er een stormwaarschuwing was afgegeven.
Omdat het alleen maar minder ging waaien besloten we, nadat we weer wat opgeknapt waren door een goede maaltijd met verse rekers( garnalen) alsnog te vertrekken om een paar mijlen verder te varen en dit niet erg aantrekkelijke plaatsje te verlaten. Rond 11 uur 's avonds gaan we voor anker in Silen, een prachtige baai, waar we helemaal alleen liggen.
De volgende ochtend slapen we uit.
Maar laat ik eerst vertellen over de tocht voordat we de panne kregen.
De bergen zijn anders, puntiger en grilliger van vorm. We voeren door een gebied waar de oude Vikingen geïnspireerd werden tot het vertellen van verhalen, de oude mythen en sagen die van mond tot mond overgeleverd werden.
De vormen van de bergen liet hen van sommige denken dat het monsters, giganten en trollen waren die, door het ochtendgloren verrast, in steen waren veranderd. De trollen waren alleen 's nachts actief, en moesten vóór het aanbreken van de dag hun holen weer opgezocht hebben.
Eén van die verhalen vertelt van Lekamøya die met haar 7 zusters, mensetende giganten, een bad nam in zee.
Een trol, Hestmannen, de “paardenman” zag wel wat in het lieftallige monster. Hij besloot om haar zo gauw het middernacht was te ontvoeren en tot de zijne te maken.
Toen de gezusters hem zagen aan komen, schrokken ze zich een hoedje , en namen de vlucht.
Ze raakten echter uitgeput en de 7 zusters van Lekamøya wierpen zich op de grond. Dat was nog niet het ergste , de dageraad brak even later aan en ze versteenden ter plekke tot de bergketen bij Alstahaug.
Lekamøya , had aanvankelijk nog wat puf over , en rende een stukje door.
Hestmannen, zag zijn buit ontsnappen, en dacht ' als ik haar niet kan krijgen dan schiet ik haar met mijn pijl en boog dood', beter dood dan dat een ander haar krijgt.
De koning van de bergen, de beschermer van Lekamøya, gooide zijn hoed vóór de aansuizende pijl en verlegde daarmee de baan van de pijl , die zo zijn doel miste.
Lekamøya werd niet niet geraakt, maar werd evenals haar zusters, Hestmannen , de trol, en de hoed versteend door het ochtendgloren.
Hestmannen werd versteend tot de Hestmannenberg. Lekamøya tot Leka, en de 7 Gezusters tot de bergketen op Alsten. De hoed waar de pijl doorheen ging is Torghatten, de berg met het gat , die tussen de 7 Gezusters en Leka in ligt.
Dit hele verhaal hebben we, er langs varend, mogen aanschouwen en volgens mij klopt het.
De 7 gezusters zijn inderdaad te zien voorover uitgestrekt klampen ze zich vast aan de bodem. En met enige goede wil zie je hun gewervelde ruggen nog uitsteken.
De hoed met het gat is onmiskenbaar een hoed, een beetje groot misschien voor een niet met name genoemde koning van de bergen, mar het is een hoed.
De versteende Lekamøya op het eiland Leka vond ik moeilijker te herkennen, wellicht omdat ze erger dan haar zusters door erosie is aangetast.
Aldus de sage, die ik in verkorte vorm las in de pilot.
Nauwelijks Torghatten, de Hoed voorbij of we werden verrast door een wonderlijk fenomeen dat je eerder in de woestijn zou verwachten.
Het was warm en boven de scheren, de eilanden voor de kust aan de zeezijde, zagen we een weerspiegeling van de eilanden omhoog tegen een warme luchtlaag.
Op de horizon leken bruinachtige rechthoekige gebouwen te staan die in de warme lucht trilden.
Op een warme dag schijn je dit fenomeen bij weinig wind ook wel op het IJsselmeer te kunnen zien. Bootjes in de verte lijken dan een dubbelganger omgekeerd boven zich te hebben.
Het was een schitterde tocht.
Na een prachtige avond waar we in die wijde baai van Silen voor anker lagen en ons verbaasden over de zon die om 12 uur 's nachts de berg verlichtte, maakten we ons de volgende ochtend op om die middag de poolcirkel te gaan passeren. Slechts 12 mijl waren we ervan verwijderd.
Er was opnieuw een stormwaarschuwing, maar die was er de dag ervoor ook. “Het zal wel weer meevallen, net als gisteren”, dachten we . We haalden de huik eraf en maakten alles zeilklaar. De wind was zelfs zuidwest, een mooi windje.
Nadat we de punt van het eiland hadden gerond, merkten we dat de wind naar het noordoosten draaide, en dat is nu net de kant op waar we naartoe wilden. Dus weer niet zeilen.
Vervelender was dat de wind alleen maar sterker werd. De motor duwde Nika dapper vooruit, maar de golven werden steeds hoger . Toen het te gortig werd, we hadden inmiddels windkracht 9 op de kop, kwamen we tot de conclusie dat het niet prettig meer was. Een plan B hadden we nog niet, en teruggaan naar ons mooie ankerplekje was een optie, maar 9 mijl terug met deze steeds hogere golven leek me minder aangenaam.
We voeren op een kust af die in de luwte van de wind leek te liggen.
Ik zag een paar mastjes en vond een inhammetje op de plotter waar ook een haventje leek te zijn.
Aanvankelijk zagen we geen ingang, het water spatte met geweldige kracht over het schip. Met behulp van de plotter konden we gelukkig de ingang vinden.
De golven waren verdwenen, maar de wind niet.
Een box die ons aangewezen werd door een aantal schippers aan de wal, zag ik niet zitten omdat de wind ons opzij drukte en ik geen ruimte had om het schip er voor te draaien. Bovendien was het een box met wiebelende vingersteigers, die je boot kunnen beschadigen.
Een vissersschip, dat helaas wel aan lagerwal lag, bleek uiteindelijk de beste plek om aan te leggen.
In een loeiende vlagerige wind van opzij, plakten we Nika tegen de visserman en en waren blij dat we het gered hadden.
De zwemvesten af , de pakken uit , en een boterham eten.
Gelukkig geen schade, de stootwillen vangen de klappen op.
Morgen zien we wel weer verder.
De poolcirkel blijft nog wel even liggen.
op de foto's:
de 7 zusters, de hoed, Hestmannenberg en de luchtspiegelingen( bovenste foto).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten