Hondenpraat

De hond op het schip naast ons moet ik in het Frans aan-spreken, zegt de Zweedse schipperse, terwijl haar man aan het tweede biertje begint. De Basset, voorzien van een handvat gemonteerd op zijn zwemvest, kijkt me treurig aan en laat een zacht gepiep horen. Als ik hem in het Frans aanspreek wendt hij zijn blik af en kijkt verlangend naar de wal waar het volgens hem beter toeven is dan op deze deinende zeilbak. Honden zijn, zoals we al vaker gezien hebben bepaald niet altijd blij aan boord, tenzij ze niet beter weten omdat ze als pup al 'mee mochten'. Kwispelend en jankend staan ze op de voorplecht bereid om zo nodig van boord te springen en naar de kant te zwemmen wanneer het afmeren hun niet snel genoeg gaat. Anderzijds beschouwen vele honden de boot als hun huis. Een toevallige voorbijganger op de steiger schrikt zich het apenzuur bij het plotse luide geblaf op oorhoogte. Van de schrik opzij springen is dan niet bevorderlijk.
Je ziet de meest vreemde rassen als onvrijwillig schepeling op de boten de haven binnenvaren. We zien in elkaar gedeukte rolmopshondjes die keffend op het voordek heen en weer hollen en Deense doggen die steevast op het gladde polyesterdak uitglijden en al spartelend in het gangboord belanden terwijl het de bedoeling was om aan land te stappen. Schippers balanceren op het potdeksel van hun wiebelende schip met de hond onder de arm of rond de nek om vervolgens een doodsstap te wagen naar de kade. De hond, zich bewust van de gevaarlijke onderneming, probeert zich tijdens de stap al aan de schipper te ontworstelen die al vloekend zichzelf en de hond in bedwang probeert te houden om een nat pak en een deuk in zijn zelfvertrouwen te ontlopen. Ik weet precies hoe het voelt; Toen we de Friendship nog hadden was Bo, de hond van onze zoon met ons mee aan boord. Het schip lag vast in de box en Bo moest voor de hoge nood aan de wal, althans dat namen we aan. Honden kunnen je wat dat betreft behoorlijk confronteren, als ze hun door ons veronderstelde hoge nood rustig uitstellen en eerst heel geïnteresseerd een paar palen op de wal gaan besnuffelen. Onze eigen teckel bestond het om 24 uur haar plas op te houden toen we een lange tocht maakten zonder aan land te komen. Wel, ik stond met Bo onder de arm op het voordek en maakte aanstalten om me met een zwierige zwaai, zoals ik gewend ben, van boord te slingeren. Langs de rolfok, één voet op de punt en dan de rest van het lijf laten volgen naar de steiger toe. Niet gewend aan het andere gewicht liep de zwierige zwaai uit op een hinkelende zijwaartse beweging op één been dwars over de steiger, die slechts een beperkte breedte bleek te hebben. Een daverende plons, schipper en hond lagen beiden in het water. Bo zwom vrolijk naar de kant en liet zich uit het water hijsen. Zelf werd ik met moeite, alle kleren nat, gered onder ingehouden gegiechel door Nienke en een toevallige toeschouwer met behulp van een in allerijl aangesleepte zwemtrap.
Hanö heeft vele gezichten. Kale rotsen wisselen af met dicht begroeid oerbos. Overal liggen met mos overdekte stenen en we worstelen ons langs bramenstruiken en omgevallen boomstronken. Plotseling zien we weer de zee. De granieten rotsen aan de kust kleuren in allerlei tinten en als de zon er op schijnt lijken ze wel van goud. Sommigen rotsen zijn begroeid met een helder geel of blauwgroen mos, dat waarschijnlijk geen mos is. Mooi door de onregelmatige ringvormen geeft het aan de ronde afgesleten vormen een zweem van levendigheid.
De hond van de buren ligt rustig te slapen op de kussens van de kuipbank. Blijkbaar tevreden met zijn lot. Zijn baasje heeft intussen naast het bier iets sterkers in een tinnen glaasje voor hem op tafel staan.
De haven ligt vol. Denen en Duitsers die volgende week weer aan het werk moeten, maken zich op om de oversteek naar de kaap ten zuiden van Simrishamn te maken. Wij wachten tot er niet te veel wind meer is. Luxe voor de mens die niet op tijd hoeft te letten.
De harde noord-westen wind van vandaag( Beaufort 5-6) laat ons flink hobbelen in de haven. Tegen de avond neemt de wind meestal af.
De hond van de buren blaft, hij bewaakt het schip en nu ook ons schip. Een rustig gevoel.
bij de foto's:
de buurhond met zijn baas
4 plaatjes van het eiland Hanö