Voorbijgangers

Op marifoon-kanaal 77 wordt heel wat af gekletst. In het Deens hoorden we de volgende conversatie die vrij vertaald de volgende inhoud had: 'Zeg Rasmus heb je de was al gedaan?' 'Nee, ik wil eerst een Bounty en trouwens de melk is op. Heb je nog een litertje over? De poes heeft dorst.' 'Misschien dat er nog wat in het pak zit.' 'Heb je dan ook nog een grote lepel, de poes lust het niet van een schoteltje.' 'Rasmus nu moet je niet gaan mekkeren, je kunt dat restje melk krijgen, en die kat van jou, mag je in de mast hijsen. Heb je tenminste een fatsoenlijke vlag. Waar heb je trouwens de uien gehangen, ik zie ze niet meer.' 'Hey , hey ik ga nu verder met de was, de kat piest er steeds op, ik kan wel aan de gang blijven, dit is nu al de zevende keer vandaag.' 'Ik zeg je, Rasmus, je moet die kat aan de ratten voeren, daar heb je er nog zat van aan boord. Hoef je mij niet meer om melk te vragen.' 'Met jou valt niet te praten, Zijksnor( in het Deens 'sjøkesnur'), ik stap van het kanaal af, Ajuh.'
Voorbijgangers op zee. In de haven van Ystad troffen we een aardige Duitser die Nienke enigszins bedremmeld vroeg of hij ons schip, zijn droomschip zou mogen bekijken. Uiteraard mocht dat, een beetje reclame voor de werf is nooit weg. Samen met zijn vrouw, het leken wel twee grote kabouters met ronde blozende koppen, één en al vriendelijkheid, kwam hij aan boord. Stil en haast ontroerd, stonden ze in onze roef, rondkijkend alsof ze zojuist een heiligdom hadden betreden. Hij had een advertententie in een het Duitse watersportblad 'Palstek' gezien, en laat nou dat schip van de advertentie hier in de haven liggen. Ze waren ook zo weer weg, te bescheiden om meer van onze tijd in beslag te nemen.
Kanaal 77 roept weer: 'hey Rasmus, de bruine bonen zijn over 10 minuten klaar. 'Ik hoef ze niet , eerst moet de kat dood.' 'Rasmus, Rasmus, laat die kat met rust het was maar een grapje.' 'Goed, goed en eet die bruine bonen zelf maar op, Slüt ( einde gesprek).
Rasmus en zijn onbekende tegenspeler houden zich verder stil. Na een uur meldt de kustwacht op kanaal 16 dat ze een kat hebben gered voor de kust van Ystad ; 'Of er een schip is dat z'n kat mist'. Veel Nederlanders zijn op weg naar huis. In alle havens zien we de driekleur wapperden. Er is veel belangstellling voor ons schip. Een Zweed op Hanö was al eens in Nederland op de werf geweest vanwege zijn liefde voor de Hutting. Magnus wilde ons schip wel kopen, zei hij. De volgende ochtend was zijn schip vertrokken. Onder onze buiskap lag een brief met naam en adres met het verzoek hem te waarschuwen als we ooit van plan waren om ons schip te verkopen.
Voorbijgangers, altijd is er wel weer een praatje, soms vluchtig, soms diepgaand. Als het niet iets technisch is dan is het wel over het weer of iets wat er aan het thuisfront gebeurt. We zijn allemaal met een schip onderweg en dat schept een onvoorziene band, zelfs met mensen met wie je onder normale omstandigheden niet direct contact zou zoeken.
Boeien die we passeren zijn ook net voorbijgangers. Als ze niet op de kaart staan, hebben ze de neiging om zich achter de giek of achter de mast te verstoppen, zodat je ze pas op het allerlaatste moment ziet. Boeien zijn magnetisch, dat weet iedere schipper. Als je niet oplet zit je er bovenop. Altijd gedacht dat aluminium niet magnetisch is. Proefondervindelijk moet ik vaststellen dat dat niet zo is. Een grote gele gasboei( niet op de kaart) met een klein broertje ernaast konden we ternauwernood ontwijken, omdat hij zich tot op 2 x de scheepslengte afstand achter de mast had verstopt. Een sprong naar de knop van de stuurautomaat om hem uit te zetten en een slinger aan het roer voorkwam een ongewenste aanvaring. Zou de stuurautomaat er ook iets mee te maken hebben?
Het was mooi zeilen de laatste dagen, en Nika maakte in korte tijd vele mijlen. Van Bornholm naar Ystad, van Ystad naar Gedser, van Gedser naar Orth op Fehmarn en vandaar naar Holtenau, het Kielerkanaal in. De Oostenwind nodigde uit om benut te worden. Van West naar Oost varen is op de Oostzee meestal geen probleem, omgekeerd van Oost naar West met de heersende Westelijke winden schiet het niet op. We hebben de Oostenwind benut en liggen inmiddels op een prachtig ankerplekje in het Kielerkanaal op weg naar een nostalgisch wederzien met de Duitse Wadden.
Met Nika hebben we nog nauwelijks de Duitse Wadden bezocht, Borkum en Nordeney waren slechts tijdelijke stopplaatsen. Met ons vorige schip, de Friendship en in de jaren 80 met de Crabber, hebben we er heel wat afgekeuteld. Spiekeroog, het meest ecologisch- biologisch bewuste Duitse waddeneiland is zo strikt in zijn beleid dat er geen blikken verkocht worden. ' Auf Spiekeroog gibt es keine Dosen' zo sprak een streng kijkende oudere winkeldame een vriend van ons toe , toen hij een paar blikjes bier wilde kopen. Onze eigen ervaringen op Spiekeroog liggen veel verder in het verleden, in de jaren 80 waren we met onze zonen van Helgoland naar Spiekeroog gevaren. Onderweg vingen we makrelen, de lekkerste die we ooit aten, terwijl we voor anker lagen in een geultje bij de haveningang van Spiekeroog.
Eerst maar eens de Eider verkennen, de oude slingerende rivier, die vroeger een belangrijke handelsroute vormde voor schepen met vracht voor Noord Duitsland.
In Rendsburg boodschappen doen en dan door de sluis bij Giselau naar de Eider. Het weer is prachtig, weinig wind. Op het Kielerkanaal geen probleem, want dat is toch meestal motoren.
We varen samen op met vrienden op hun 49 voet Hutting. Een witte koningin en een donkerblauwe prinses. Prettig op ons zelf en toch de mogelijkheid van samenzijn. Zo hebben we het graag.
bij de foto's:
onderweg van Gedser naar Fehmarn
zwanen op het Kielerkanaal, oversteken met een boel lef
maanlicht over de Eider
filmpje gemaakt door G.S. op weg van Gedser naar Fehmarn