Het was voor de trouwe lezer wat stilletjes aan het blogfront. Dat zit zo: ik had geen tijd, inderdaad geen tijd om wat op te schrijven. Zo in beslag genomen door wat er allemaal de laatste 10 dagen gebeurde . Eerst waren het de 3 dagen met zoon Ewout, zijn vrouw Fenny en de 2 klein-kinderen, die ons met een bezoek vereerden. Met hun prachtige 'old lady”, een Landcruiser van meer dan 25 jaar oud, maakten ze een rondtrip door Zweden en gunden ons een bezoek van 3 dagen. Het was af en toe wel wat behelpen, 3 dagen zo dicht op elkaar, maar gelukkig vonden we voor de nachten een mooie logeerplek. De oudste kleinzoon genoot van het varen met de rubberboot en liet al snel zien dat hij, 5 jaar oud, al goed kan roeien. De jongste, 2 ½ jaar oud, met zijn grijpgrage vingertjes, probeerde ondanks mijn waarschuwingen om de knoppen niet aan te raken, of de boegschroef nog werkte. Het plotse geluid voorin het schip was goed voor een huilbui van de schrik. Zo gauw hij aan boord stapt moet er aan het stuurwiel gedraaid worden. Of dat een voorbode is om zijn oom, onze oudste zoon Jeroen op te volgen weet ik niet, de tijd zal het leren. In Västervik namen we afscheid van elkaar, wij gingen terug met de bus naar Loftahammar. De dag na hun vertrek waren we wat down en verlangden naar Nederland, even wisten we onze draai niet meer terug te vinden. We besloten om onszelf een kleine weekendtrip te schenken. We gingen per expressbus( geboekt via het internet) naar Stockholm. Veel groen, prachtige gebouwen en dan het indrukwekkende Vasa-museum. We raakten er niet uitgekeken. In oogcontact met het oorlogsschip, dat in 1961 uit de modder werd getrokken, herinnerde ik me dat ik het ook gezien heb in 1964 toen ik voor een maand als 16 jarig knulletje leerde lassen in de Scania fabriek, waarbij mijn vader destijds in Nederland werkte. Wat ik me ervan herinner was dat alles in een conserverende vochtige damp werd gehouden omdat het schip dat 333 jaar onder water had gelegen anders uit elkaar zou vallen. Het is indrukwekkend om te zien hoe ze er nu bij ligt. Voor een groot deel weer aangekleed met alles wat na het zinken van het schip was losgeraakt. Interessant is dat de bouw van het schip in 1626 werd geleid door 2 Nederlandse scheepsbouwers, Henrik Hybertsszoon( in Nederland zal zijn naam wel iets als 'Huibertszoon 'zijn geweest) en Arendt de Groot. Henrik legde het loodje terwijl het schip een jaar in aanbouw was. Arendt heeft het afgemaakt. Onder druk van Koning Gustav II Adolf moest het een prestige-object worden met twee boven elkaar gelegen dekken voor wel 64 kanonnen. Er werd veel veranderd gedurende de bouw en het snelle, 69 meter lange, slankgelijnde oorlogsschip kreeg daardoor uiteindelijk te weinig ballast in het onderwaterschip, dat relatief te klein bemeten was. Het werd een regelrechte ramp. Het schip heeft nog geen 500 m onder zeil gevaren of het kapzeisde terwijl het water door de kanonspoorten naar binnen stroomde.Waarschijnlijk heeft de koning beseft dat hij door zijn exorbitante eisen, mede schuldig was aan dit gebeuren. Niemand werd beschuldig of veroordeeld.
Danzij de conserverende werking van de Baltische zeemodder is het schip in een buitengewone gave toestand gebleven. Met de berging van het schip, een gigantisch prestatie, hebben de Zweden hun grootheidswaan om het meest perfecte oorlogsschip van de 17 de eeuw te bouwen ruimschoots goedgemaakt. Stockholm is alleen vanwege dit museum een bezoek waard. We genoten van de haast Frans aandoende etablissementen, waar je uitstekend kunt eten en bediend wordt.
Terug op ons schip in Loftahammar werd ik bevangen door een 'Stockholmse' griepje, de voor mij gebruikelijke verkoudheid die meestal begint met keelpijn en eindigt met hoesten. Dus zo speciaal was het niet, wel vervelend. De zeildag erna, richting Visby op Gotland was een geschenk. Vol tuig en een windje Beaufort 3-4 liet Nika snorren van plezier. Met regelmatig een dikke 7 knopen op de GPS stoven we naar de overkant, 53 mijl louter plezier. Heerlijk was het om weer eens zo lekker relaxed te zeilen. Geen gescharrel tussen de scheren en geen kans om ergens een rots te raken met een diepte van 140 meter in dit deel van de Baltische zee.
In Visby is het deze week feest, Stockholmweek. Stockholm achtervolgt ons. We worden verwelkomd met het geboem van techno, dance, of hoe het ook mogen heten. We vinden uiteindelijk een plek om aan te leggen, enigszins verwijderd van het feestgedruis. Waar zijn we nu weer in godsnaam tercht gekomen? Ik bezocht in Sneek vele jaren geleden een pluimvee-tentoonstelling. Overal haantjes en kippetjes in kooitjes, luid kakelend en onrustig heen en weer schuivend in hun niet al te grote behuizingen. Mogelijk ook erotisch geprikkeld door al het moois om hen heen. Een zinderende atmosfeer van waar je als voorbijganger geen deel aan kunt hebben, maar die zich wel aan je opdringt. Er waren hier ook kippetjes op de kade, de hanen vond ik niet zo interessant. Met een glas bubbels in de hand stonden ze niet alleen op de kade maar ook op de gênant grote strijkijzers met matrassen op het achterdek te wiegen op even zovele soorten technomuziek. Of moet ik zeggen de vuisten ritmisch naar elkaar toe wuiven alsof je twee naast elkaar gelegen deuren wilt bekloppen om binnen gelaten te worden. En dat alles in een nauwelijks verhullend verenkleed. ( vrouwelijk lezers moeten dit stukje maar overslaan, want het wordt nog erger). Als man laat je dat alles niet onberoerd, zeker niet na een lange zeereis. Het is haast schokkend om te zien hoe deze jonge meiden zonder gêne laten zien wat je als man alleen in gedachten oproept. Het moet gezegd worden, ik ben er niet ongevoelig voor. De kippetjes, soms naar mijn smaak wat al te doorvoed, weten hoe ze er op hun verleidelijkst uit zien. Jurkjes die bijna afzakken en broekjes die naar beneden getrokken moeten worden. En dat alles in full color. De gebruinde teint in het gezicht wordt ondersteund met de nodige mascara zodat de blauwe kijkers nog mooier lijken.Tussen al dat uiterlijk vertoon realiseer ik me ook dat er een grote leegte uit spreekt. De uiterlijke prikkel moet het doen, want een gesprek is door de muziek onmogelijk en dat maakt het allemaal ook weer wat droevig. Ze hebben lol, dat zie je, en de ouderen (waaronder ik mezelf ook reken) die op de kant naar de gratis show kijken hebben er ook lol aan. De pastoor zou ervan blozen.
's Nachts werd ik niet geplaagd door dromen over pluimvee, maar wel door zoemende vliegen. Ik meende er één te pakken te hebben, die ik van het beddelaken verwijderde en op de grond gooide. Later tikte ik er nog één op zijn koppetje en gooide die ook op de grond.De volgende ochtend verwachtte ik 1+1= 2 vliegen op de vloer. Er lag er maar één, conclusie: Ik heb dezelfde vlieg twee keer te pakken gehad, maar de eerste keer niet definitief genoeg. Taaie rakkers die Zweedse vliegen.
Visby is gelukkig meer als een pluimvee-tentoonstelling. De stad is een wereldmonument. Een 'Hanze stad', zoals o.a. Lubeck, Rostock, Tallin, Kampen en Deventer. Er was altijd al een levendige handel tussen de lage landen en de Baltische staten. Behoren tot de Hanzesteden bood zekerheid, bescherming en onderlinge lucratieve handel. Gotland is langdurig in de vergetelheid geraakt na de bloeiperiode van de Hanzesteden, waardoor er veel ouds bewaard is gebleven, waaronder een honderdtal middeleeuwse kerken. Met het opkomen van het toerisme is er veel gerestaureerd en van wat we tijdens een rondleiding in het ommuurde deel van Visby gezien hebben is veel authentiek. De vele rozenstruiken bij de huizen in smalle straatjes en de prachtige botanische tuin zijn een verademing na de toeristische gekte bij de haven.
Visby is mooi, een plek om nog eens te bezoeken.
bij de foto's:
opa met oudste kleinzoon Jamie aan het ontbijt
het schip Vasa
in de botanische tuin van Visby worden de rozen goed verzorgd
detail st Maria Domkirkan voorportaal
rozen in een straatje, Visby
Geen opmerkingen:
Een reactie posten