Bergen.28-05-2008
Het is 10 uur 's avonds en nog warm en volop licht.
We liggen in de Vågen in Bergen, de haven in het centrum.
Het is hier druk, er is een festival met muziek, straattheater, performances, dans, en andere pogingen tot expressie.
De reker (Noors voor garnalen) zijn gepeld en met smaak verorberd met sla, een aardappeltje en een goed glas wijn.
We wanen ons in een stadje aan de middellands zee, iedereen loopt er op zijn zomers bij , de terrassen zijn vol, en de mensen zijn vrolijk.
Op de kade lopen veel mensen langs de boten.
Het lijkt wel of we op de HISWA liggen, al die belangstelling voor ons schip.
Vandaag zijn we vanuit een mooie plek bij het eiland Lysoy naar Bergen gevaren.
Bergen zelf hebben we nog nauwelijks bekeken, maar de eerste indruk is leuk. Er staan veel oude gerestaureerde houten huizen en er is een met jong groen opgesierd parkje, waar veel jongeren op het grasveld elkaar en anderen aandacht geven.
Maar laat ik wat vertellen over Lysoy.
Dit eiland was tegen het eind van de 19 de eeuw in bezit gekomen van een in die dagen beroemd man, Ole Bull, een Noorse violist, geboren in Bergen, die de hele wereld afreisde om concerten te geven. Hij begon zijn leven niet zo prettig. In Parijs, zag hij het helemaal niet zitten en probeerde zich te verdrinken in de Seine, die niet diep genoeg bleek.
Hij had zich al vroeg in zijn leven voorgenomen om een beroemd violist te worden, maar dat wou aanvankelijk niet erg lukken. In het verwekken van kinderen bij zijn Franse vrouw, die hij daar later trouwde, slaagde hij beter. Ze kregen er zes, maar moesten toezien dat er maar twee opgroeiden.
Pas in Italië begon deze zeer getalenteerde violist, echt naam te maken en werd hij steeds meer gevraagd voor concerten.
In Bergen heeft hij het nationaal theater gesticht in 1850. Bergen was in die tijd de hoofdstad van Noorwegen.
Hij was een man met charisma en voor de dames een aantrekkelijke verschijning, zo aantrekkelijk dat hij een flesje reukzout bij zich droeg, dat hij in de aanslag had als er weer een vrouw in het publiek flauwviel. Flauwvallen was in die dagen erg in de mode, Freud heeft er een deel van zijn carrière mee opgebouwd. Mocht er een dame onderuit gaan, was Ole niet te beroerd om haar in eigen persoon het geopende flesje onder haar reukorgaan te houden, om de dame in kwestie weer bij haar bewustzijn te brengen, wat soms door de directe nabijheid van de veroorzaker van haar flauwte, ter plekke teniet werd gedaan door een volgende flauwte. De concerten duurden dan ook meestal lang met al die intermezzi.
Zijn eerste vrouw overleed op jonge leeftijd. Hij hertrouwde op zijn zestigste jaar met een Amerikaanse vrouw van net in de twintig. Bij haar kreeg hij nog één dochter. Rond 1880 liet hij een huis bouwen op Lysoy, dat nu tot museum is omgebouwd.
Het huis is een ratjetoe van verschillende stijlen. Men vermoedt dat hij dat zo wilde om te benadrukken dat hij een wereldman was. Men noemt het huis ook wel 'het Kleine Alhambra'. Naast de museum-functie doet het huis ook dienst als locatie voor het geven van concerten door verschillende, meest Noorse , musici.
In 1888 is hij overleden.
Lysoy is een prachtig eiland. Over het hele eiland zijn wandelpaden aangelegd, en alles wordt goed onderhouden.
Maar ook is het een eiland met een gemene onderwaterrots bij de aanlegplaats van het veerpontje, waar we bijna op voeren. De veerpontschipper, vertelde dat hij er jaren geleden een boei had neergelegd, die gestolen werd. Een nieuwe er neer leggen voor onwetende schippers, was blijkbaar een stap teveel, verontwaardigd als hij nog steeds was, over het stelen van die boei.
Bergen hebben we, zoals ik zei, nog niet ontdekt. Daar zullen we het een volgende keer over hebben.
Rob
Geen opmerkingen:
Een reactie posten