Feest en Badkamer-vreugde

19 -05-2008

17 mei was de nationale feestdag van de Noren. Een groot deel van de mannen, vrouwen en kinderen lopen in de klederdracht van de streek. Het is met name een kinderdag. Met twee keer een optocht, veel vlaggetjes, de plaatselijke brandweer( die heb je wel nodig met al die houten huizen), het rode kruis en een in vol ornaat gestoken dominee, die bijna een uur zijn zegeningen over de goegemeente heeft uitgestort.
Nieuwsgierig, maar ook met een zekere gêne liepen we als aliens tussen de vele mensen door.
We waanden ons in de jaren 50-60, als je niet keek naar de dure 4wheeldrive's en de mobiele telefoons, die veelvuldig gebruikt werden door de in grootmoeders kleren rond lopende autochtonen. De vetzucht van sommige pubers neemt al bijna net zulke vormen aan als we destijds bij volwassenen in Lowestoft , een industriestadje aan de oostkust van Engeland, zagen.

Kopervik , weer een paar mijl verder naar het noorden.
Met kleine stapjes komen we steeds verder, en we denken misschien toch wel de Lofoten ( de Noren spreken het uit als 'Loefoeten”) te kunnen bereiken .
Maar laten we niet overmoedig worden, er is nog een lange weg te gaan ( eigenlijk zijn we pas op 1/3 van de totale afstand van Nederland naar de Lofoten). Steeds weer is er die neiging om jezelf in de toekomst te plaatsen, vooruit te willen denken, te plannen, terwijl we ook steeds weer merken dat we een vooringenomen plan door de omstandigheden moeten bijstellen, omstandigheden als de wind of omstandigheden, dat het bed nog zo lekker warm ligt en dat het zo gezellig samen ligt.
Zo op jezelf aangewezen zijn heeft ook zijn voordelen. Ervaringen worden intenser, het eten smaakt lekkerder dan ooit, terwijl de bereidingswijze heel simpel moet zijn. Een biefstukje van de dorps-slager, een saus gemaakt van een rest oude port, creme fraiche,licht aangefruite knoflook, met gebakken aardappelen en sla. Morgen wordt het, als we het kopen kunnen, een stukje verse vis, met de groente die het eerste op moet.
In de “kelder” van de boot slaan we onze groente op, een ruimte onder de vloer, waar ook de biertjes lekker koel blijven.
Nu we het toch over de bodem van het schip hebben, ons “Slurpertje “hield ermee op.
Slurpertje is het apparaatje dat ons afvoerwater in de vloer van ons badkamertje wegzuigt, en dat deed ze niet meer ( een schip is vrouwelijk, dus Slurpertje ook maar). nu wordt Slurpertje aangestuurd door een klein zwart kastje met aan de onderkant twee metalen tepeltjes , schattig om te zien, maar als die twee niet doen wat ze moeten doen, kan Slurpertje ook niet slurpen.
die twee metalen tepeltjes horen een elektrische stroompje dat door het water gaat te registreren en zo een belletje te laten rinkelen, waardoor Slurpertje wakker wordt en gaat slurpen.
En dat wakker worden en gaan slurpen, deed ze niet meer. Wat we ook deden, veel water, een beetje water, heel veel water, roeren met handen in de afvoer bak, niets kon haar uit haar slaaptoestand wekken. Ook demonteren en weer monteren bleek een zinloze daad.
Via een extra knopje, dat in de grote wijsheid van de mensen van de werf, als reserve is aangebracht in het badkamertje, kun je het overtollige water met een heel lange slurp van wel 2 minuten wegpompen. Maar dat wil je toch niet, eindeloos doorgaan met slurpen , terwijl de afvoerbak allang leeg is!
Het lichtje van dat kleine zwartje kastje met die twee tepeltjes, brandde al die tijd wel, dus stroom kreeg ze .
Zou er dan met het Noorse water iets zijn dat anders is dan het Nederlandse water?
Wat ik met mijn oude scheikunde-kennis kon bedenken is dat het Noorse water misschien zo zuiver is dat er weinig vrije ionen in zitten , ionen die voor de stroom-overdracht moeten zorgen.
Het Noorse water is misschien wel een stuk schoner dan het Nederlandse water.
Een experiment met een lepeltje zout in het afvoerbakje van de badkamervloer deed het wonder geschieden. Slurpertje kreeg weer een signaaltje om haar werk te doen en maakte weer het geluid dat ons nu als muziek in de oren klinkt( voorheen vonden we het eigenlijk wel wat gênant klinken).
Nadien ook in de hoofdtank een lepel zout gedaan , en alles werkt weer op zijn best. Waarlijk voor ons beiden een glorieus moment.
Dit is de ware eenvoud, en wat is het leuk om een probleempje op te lossen dat op te lossen is, vooral als er de nodige frustratie aan vooraf is gegaan.
Zo rijgen de dagen zich aaneen, bezig met dichtbije zaken , genietend van prachtige vergezichten.
Vandaag was de wind erg vlagerig en schiftend tussen noord en noord-west.
Tijdens het zeilen moesten we dan ook voortdurend de koers aanpassen. Het laatste stuk was het te smal om te kruisen en moest de motor aan.
Nu liggen we weer mooi beschut, luisteren naar mooie muziek en lezen en schrijven wat.
Tot de volgende zeekrabbel,
Rob