Zelfs de nieuwste zeekaarten bieden onvoldoende zekerheid langs de kust van Noord Duitsland en op het wad. In grote lijnen klopt het wel. Bij het naar buiten varen over de Eider-monding voeren we volgens de kaart en volgens de plotter over ondieptes waar we zelfs bij hoogwater zouden vastlopen. De veranderingen van de geulen en platen is heel normaal, het wad is voortdurend in beweging. Op zicht navigeren blijft de belang-rijkste manier om deze wateren veilig te bevaren. De van een rood bandje voorziene prikken, berkenboompjes met hun takken uitgespreid en de groene prikken met de takken tot een bezem samengebonden worden op het Duitse wad keurig onderhouden. We varen langs een 'pad' dat aangegeven wordt door een bomenrij alsof je op de fiets over een fietspad rijdt. Met hoog water laten we de sluis van het Eidersperwerk (afsluitbaar net als bij de Deltawerken) achter ons en zetten koers naar Helgoland, ongeveer 50 km. Er is weinig wind en we proberen of de genaker ons een knoopje meer snelheid kan geven. De wind laat het afweten en weldra varen we weer op de motor. De zee is warriger naarmate we dichter bij Helgoland komen. De rode rots staat er om bekend. In de haven is naast elkaar liggen in een rij van 8-9 schepen niet ongewoon. Erg lastig als je met je boodschappen over 8 schepen moet klimmen. Dit belastingvrije paradijsje is de lieveling van vele Duitsers die met een 'Butterfahrt' vanaf de Duitse vaste wal hun vermeende gebrek aan met name goedkope alcohol proberen te compenseren. Wij als varensgasten deden niet anders. Het is te verleidelijk om die fles wiskey die in Nederland meer dan het dubbele kost voor de bootvoorraad te scoren. Voor 'billige Butter' is al jaren geen belangstelling meer. Tegen het einde van de ochtend komen de eerste veerboten aan. De mensen worden met sloepen naar de wal gebracht. Van de kade verspreiden de koopjesgasten zich snel naar de verschillende winkels met hun uitgestalde waren, alcohol voor de roes en parfum voor de snoes. De snoes een reeds bestaande geliefde of een persoon die nog verleid moet worden. Het is één groot koopfeest en een commercieel succes dat ondanks de tegenstrevingen van de Europese unie nog wel een aantal jaren stand zal houden. Wij hebben uiteraard ook boter op ons hoofd door gelijk de dieseltank vol te gooien voor de vriendenprijs van 86 eurocent per liter. We hebben niet de tijd genomen om het eiland verder te bekijken. Het eiland blijkt veel grote geesten in vervoering te hebben gebracht, waaronder Goethe, Heine, Kafka en nog ettelijke andere belangrijke figuren. Op Dune, het vlakke eiland ten oosten van de rode rots wordt een speciaal soort rode vuursteen gevonden, een ijzerhoudende kwartssoort, die bij onze voorvaderen uit de steentijd zeer in trek was om er pijlpunten en vuistbijlen van te maken. Harder dan glas, vlijmscherp op de afgeslagen randen maar ook heel breekbaar bij verkeerd gebruik. Een eiland met een lange interessante geschiedenis die onderbelicht blijft door de overweldigende nadruk op de commercie voor het kooplustige publiek. In één van de vorige blogs had ik het over de alken die op Helgoland vanwege een volksvermaak uitgemoord zouden zijn. Wel, ze zijn weer terug en worden beschermd.
De overtocht naar Wangeroog verliep, op een wat knobbelige zee na, glad. Het aanlopen van de uiterton was makkelijk al gingen we bijna in de fout een verre ton recht voor ons als de eerste ton van de geul te beschouwen. Gelukkig zagen we geheel links aan bakboord de juiste ton die zoals gezegd op een totaal andere plek lag als waar we hem verwachtten. De geul liep met een grote slinger eerst richting Spiekeroog om daarna scherp weer naar de zuid-westkant van Wangeroog te lopen. Wangeroog was geen genoegen, de haven is slecht verzorgd, geen water en geen elektriciteit op de steiger en een havenmeester die zuur en kortaf het havengeld inde. Volgens een Duitse collega schipper is hij in een permanente staat van verzuring, waarbij hij hem ook nog andere niet nader te benoemen eigenschappen toedichtte. Het fietstochtje naar het dorp was leuk, dat moet gezegd worden. De taartjes bij de koffie waren erg lekker. Het dorp lijkt op dat van Borkum, maar dan met minder grandeur. We waren er snel uitgekeken en voorzien van de nodige boodschappen snelden we terug naar ons scheepje om in de middag, 2 uur voor hoogwater te kunnen vertrekken naar Spiekeroog. Langs het 'fietspad met de rood gemerkte berkenboompjes' varen we naar het westen. Na het wantij en een heel eind richting de vaste wal komen we samen met de uitvarende vissersvloot van Neuharlingersiel bij de aanloop geul van Spiekeroog. De veerboot stuift ons voorbij terwijl wij voorzichtig uitkijkend naar elke volgende ton de haveningang opzoeken. Het doet erg denken aan de aanloop van Schiermonnikoog. De 47-voeter Penelope waarmee we, zoals G.S. het benoemd sinds twee weken een SAT( Sailing Apart Together) relatie hebben, zwenkt plotseling naar bakboord uit en we denken dat er een obstakel in het vaarwater ligt. Niets is minder waar, er ligt een prachtige nieuwe steiger vlak voor de haveningang beschermd tegen westenwind door een hoge wal, voorzien van water en stroom, klaar om ons met open armen te ontvangen. Met grote letters staat er: Nür für jachten von mehr als 12 Meter. Dat zijn we. Gezamenlijk zakken we met het vallende water in de modder, rechtop. We gaan weer ouderwets op de emmer voor de kleine behoeften zolang als het laagwater is.
Spiekeroog is het eiland waar we goede herinneringen aan hebben en het is fijn om te merken dat er in al die jaren niet zo veel is veranderd. Er zijn wat meer winkeltjes maar de sfeer is vrijwel onveranderd. Gemoedelijk, kleinschalig, geen enkel flatgebouw en veel groen in en om het dorp dat op loopafstand van de haven ligt. De visboer wilde me wel de grote garnalen verkopen waar ik om vroeg, maar € 45 voor een kilo garnalen vonden wat veel. De bestelling werd veranderd in een bakje matjes, haring in een dillesaus die bij de lunch een heerlijke aanvulling was. Dat kunnen de Zweden, de Denen en de Duitsers goed, haring inleggen in allerlei verrukkelijke sausjes. Voor het brood krijgen Duitsers van mij een hoog cijfer, de knapperige korst en de stevige structuur van het brood zorgen voor de lekkere beet. Ja we zijn hier heel tevreden. Spiekeroog mag wat ons betreft zo blijven.
bij de foto's:
onderweg van Tönning naar Helgoland
Penelope voor Helgoland
in de modder met de kont omhoog
de vissersvloot van Neuharlingersiel vaart uit
Geen opmerkingen:
Een reactie posten