De laatste dagen was de man, de schipper nemen we aan, constant bezig zijn schip te reinigen van stof, vogelpoep en andere ongerechtigheden. Met grote ijver zagen we hem, enigszins gestoord door zijn overmaats buikje, over het dek kruipen met emmers, sponzen en lapjes. Eerst moest de schaduwzijde van het schip gepoetst worden, vervolgens de zonzijde en de bovenkant. Vol verwachting keken we toe wanneer hij aan het onderwaterschip zou beginnen. Begrijpelijk dat hij daar geen heil in ziet, omdat het daar nogal nat is. Als beschouwende toeschouwers bloeien bij ons allerlei fantasieën op over hoe de relatie tussen schipper en schipperse zou kunnen zijn. Vindt hij dat ze niet goed kan schoonmaken of heeft hij smetvrees en is zijn vrouw eigelijk zijn zuster waar hij al jaren mee samenwoont? Heeft hij zijn motorboot gekocht om zijn vrouw/zuster te pesten omdat ze al jaren een zonneallergie heeft? Het enige wat we van de vrouw zien is een vage schim die af en toe in het stuurhuis voorbij schuift. Wat doet ze zoal de hele dag en hoe communiceren die twee?
Het 'Voorntje', zo heet de boot, ziet er bepaald niet uit als een klein visje en ik vermoed dat de motorboot splinternieuw is. Ze ontneemt ons het uitzicht op de bloeiende sering aan de overkant van het water en zo langzamerhand beginnen we te hopen dat ze na 5 dagen toch eens een keertje zal oprotten om plaats te maken voor een ranker scheepje met mooiere lijnen dan die van het Voorntje.
Tijdens het ontbijt op zondagochtend zien we tot onze verbazing een ander motorscheepje voorbij schuiven met de naam ‘Ruutvoorn’, inderdaad ‘Ruutvoorn’, waarbij we dan wederom aan het fantaseren slaan. Heet de man Ruut? Of had de schilder last van dyslexie? Bootnamen zijn een voortdurende bron van verwondering en vermaak. Het is toch raar om een joekel van een motorboot te zien afmeren met de naam ‘Potje’ of nog erger ‘Mientje’. Laatst voer er een merkwaardig vaartuig voorbij dat leek op een gammel drijvend wc-hokje met de naam ‘Titanic’, misschien wel gegeven op het binnenkort te verwachten einde. In Friesland is een huis op varend onderstel te huur. Tijdens het varen sta je binnen in de huiskamer aan een ondermaats roer te draaien terwijl je vrouw en kinderen aan het scrabbelen zijn. Op afstand bekeken leek het ook mogelijk het varend huis te besturen vanaf de veranda, zittend op een stoel die met recht een schommelstoel genoemd mag worden. Gezien de platte bak waar het huis op staat, kan ik me niet voorstellen dat je daarmee een knobbelig vaarwater op comfortabele wijze oversteekt zonder natte voeten te krijgen op de drempel van je huiskamer. De schilderijen aan muren moeten dan ook goed bevestigd zijn, willen ze niet bijdragen aan het ontstaan van zeeziekte op het Snekermeer bij windkracht 4-5.
Vanuit ons huis aan de Geeuwkade, zo vlak bij de Waterpoort genieten we van al dat gene wat zich op het water meent te moeten voortbewegen. Daar zijn we nog lang niet op uitgekeken.
Ons schip de 'Nika' staat te koop helaas, maar we hebben ons ermee verzoend. Na de verkoop zijn er weer volop mogelijkheden voor nieuwe projecten. Of we ooit in een motorboot zullen stappen valt nog te bezien. Misschien een kleintje voor “erbij”. Eerst maar even pas op de plaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten