Signeren van een boek is voor mij een nieuwe bezigheid waarbij ik moet inschatten of iemand wel of geen belangstelling heeft voor het boek. Regelmatig maak ik die inschatting verkeerd. Een ongeïnteresseerd lijkende jongeman komt aanlopen, kijkt terloops naar het boek op de tafel, slaat 2 bladzijden om en zegt ‘doet U er maar een, ‘t is voor mijn vader’. Ik kreeg nauwelijks de kans om een toelichting te geven of aanstalten te maken om een verkooppraatje te houden. Het was ‘zo maar” goed, moeite hoefde ik niet te doen.
Een belangstellend echtpaar, beide zeilers, naar ze me vertellen, was al eerder die kant van Noorwegen op gevaren. Ze beginnen een uitvoerig gesprek met mij en lijken erg enthousiast over mijn boek. ‘Erg mooie foto’s’ zegt de vrouw, waarna ik te horen krijg waar ze allemaal geweest zijn. Dan, heel abrupt groeten ze mij en lopen door zonder mijn boek te kopen. Mij in lichte verbijstering achterlatend. Heb ik daar nu een kwartier mijn best voor gedaan? Geïnvesteerde tijd mijnerzijds is blijkbaar geen garantie voor de aankoop van mijn boek. Je kunt er niets van zeggen, is mijn conclusie en al mijn opgebouwde mensenkennis gedurende mijn werkzame leven als arts blijkt hier op de beurs een pijnlijke misvatting als ik zie hoe er door de verschillende beursgangers gereageerd wordt. Verwachtingen hebben lijdt hier tot frustraties. Pas op de derde dag krijg ik het een beetje door. Niet te snel op de mensen afstevenen en niet direct je hele hebben en houden vertellen. Een vraag als ‘ bent U er al eens geweest’ of ‘was U van plan om eens naar Noorwegen te gaan’ zijn goede openingen voor een gesprekje. Het maakt het allemaal wat relaxter en minder vermoeiend, ontdek ik.
Vorig jaar op de natte Hiswa, vond ik het erg lastig om mijn eigen handel aan te prijzen. Waarom zou iemand mijn boek moeten kopen? Afgezien van het feit dat het bij een gerenommeerde uitgeverij is uitgegeven kreeg ik geen commentaar anders dan van kennissen en vrienden. Die zullen niet snel tegen mij zeggen dat ze het boek waardeloos vinden. Echter, waardering voor wat je hebt gemaakt lijkt waardevoller als die uit onverdachte en onverwachte hoek komt.
Ik moet zeggen dat nu er op het boek de sticker met ‘beste reis-fotoboek 2010’ prijkt, het me beter lukt om het boek aan te prijzen en te verkopen. Dat ik er wat in mag schrijven is voor aantal mensen een smaakmaker. Grappig is dat Nienke die 2 dagen mee signeerde erg goed was in het aanprijzen van het boek en de verkoop ervan. De juiste toon, de juiste overtuiging en goed in staat om haar enthousiasme over te brengen. Van een afstandje bekeek ik de geanimeerde gesprekjes van haar met de potentiële klanten.
Het doet je goed als er mensen langs lopen die even de duim opsteken en melden dat ze het boek al gekocht hebben en het het mooi vinden.
Een apart gebeuren zo’n beurs, ik heb weer veel geleerd over mensen en over mezelf.
Zal ik ooit nog eens een boek schrijven? Ik weet nu wat er allemaal aan vast zit.
De inspiratie zal het bepalen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten