Uit eten in de Provence

We hadden wat te vieren. Mijn schoonzus en haar man waren een weekje op bezoek in Flaosc en hij was die dag jarig.Het restaurant dat we de dag te voren aan een voor-onderzoek hadden onderworpen, leek op het eerste gezicht een goede keuze; rommelig knus, geen opgeprikte bedoening, boekenkasten vol met poezië, proza en culinaire werken en een open haard. Chez Gilles leek de beste keuze, vooral ook omdat het op het internet werd aanbevolen, als een plek met een 'bonne cuisine'. Een beoordeling die bij navraag bevestigd werd door een naburige uitbater. Bij binnenkomst begroet de kok-eigenaar ons met een ferme handdruk en loodst ons door het volledig lege restaurant naar een gedekte tafel, vlak bij de keukendeur naast een batterij koelkasten, die bij het bereiden van het diner een grote rol bleken te spelen. Met een brede grijns adviseerde de patron ons de rosé van het huis-domein, een fles uit de koelkast. Het was wel erg rustig in het restaurant (en bleef dat ook, een omineus teken) en de ober die rondliep en het haardvuur opstookte, zag er op zijn minst wat merkwaardig uit door zijn uitdossing van een rapper met ontblootte armen en zijn pet achterste-voren op zijn achterhoofd. Het water uit de kan op tafel smaakte zo naar chloor dat we na die eerste slok voor tenminste 24 uur wc-fris en volledig ontsmet aan het diner konden beginnen. De eerste gang, een preitaart, warm uit de oven met wat sla, was een toppertje, dat moet gezegd en vol verwachting bereidden we ons voor op de tweede gang. De keuze van de dames was gevallen op de vis en de mannen kozen stoer voor het lamsvlees. De vis, niet helemaal gaar, lag verscholen tussen een paar smakeloze waterplanten en gaf de indruk het wereldse al langere tijd verlaten te hebben. De prak lamsvleesrestjes, mij geserveerd op een gebarsten bord met ongetwijfeld vers gekookte groenten, had een laffe smaak en deed me denken aan de eerste maaltijd op de mensa tijdens mijn studietijd. Het leek wel een opgewarmde kliek van gisteren gemengd met de kliek van de voorafgaande dagen. De 'afdronk' van het hoofdgerecht was hardnekkig en bleef lang hangen in de vorm van onwillekeurige oprispingen die zich niet liet verdringen door een goed glas wijn eenmaal weer thuis aangekomen. Geleidelijk drong het tot ons gezelschap door dat we hier niet voor onze lol zitten te dineren, maar dat we in dit Franse restaurant niet serieus genomen worden, of dat de chef z'n plek tijdelijk was ingenomen door zijn broer die het eerzame beroep van metselaar of misschien wel grafdelver uitoefent. Het woord kookkunstenaar mag hier beslist niet gebezigd worden.
De tarte au fruits, hij zei er niet bij welke vruchten, zag eruit alsof hij een paar dagen buiten op het platje had gestaan en smaakte alsof de kat van de buurman erover heen gesproeid had. Na de eerste hap schoven wij eensgezind het bord opzij en keken elkaar verbijsterd aan. Voor mij was dit de druppel die de emmer deed overlopen en ik zocht naarstig naar woorden in het Frans om mijn ongenoegen te kunnen uiten. Mijn disgenoten moedigden me aan om er geen woorden aan vuil te maken. Dat ging mij te ver. Na een 'Je suis desolé, tres desolé' tot de patron, schakelde ik maar over naar het Engels in mijn onvermogen mijn kritiek de juiste woorden te geven 'en Français'. De patron verbleekte zichtbaar, zag ik vanuit mijn ooghoeken, ik durfde hem bijna niet aan te kijken. Ik had dit nooit eerder in een restaurant zo uitgesproken. Achteraf was ik blij mijn ergernis te hebben gelucht, wat ook resulteerde in een aanzienlijk lagere rekening dan waar we op gerekend hadden.
Bij het weggaan zag ik dat de patron en de rapper inmiddels hun eigen bordjes hadden klaarstaan. Sla met lamvleesrestjes van gisteren in een onbestemde groenten-prut. Eet smakelijk.
Een wijze les, wat op het internet als aanbeveling staat is niet altijd waar, laat staan aan te bevelen.
Volgende keer dat we uit eten gaan; eerst de neus, dan de ogen en pas aanschuiven als er veel gewone Fransen eten.