De gele donskopjes van de Mimosa vertederen ons. Met hun felle lichtgele trossen, uitbundig bloeiend, lijkt het alsof de bomen oplichten in het zonlicht. Aan de kust zijn ze vrijwel uit-gebloeid, hier in Flayosc stralen ze nu hun kortstondig leven. Op de markt in Nice staan overal bloemenstallen waar je voor € 3 een grote bos Mimosa kunt kopen. De donskopjes van de Mimosa doen me denken aan de zachte velletjes van de kuikentjes met Pasen, hetzelfde zachte geel, maar de geur is anders. De grote parfumfabrieken bij Grasse hebben de Mimosa tot geur van het jaar gebombardeerd. In de winkels wordt je uitgenodigd om even te snuffelen aan de proefflacons. De geur brengt me in de sfeer van zoete koekjes die opgeknabbeld worden door een meisje in een popperige jurkje zittend op een schommel die hangt aan een grote kersenboom in bloei.We zijn er niet kapot van, onze voorkeur gaat meer naar de geur van Verveine met haar frisse citroenachtige tonen.
Hier en daar zien we gigantische orchideeën hun kopjes oprichten. Ze lijken het meest op het (groot uitgevallen) Soldaatje. Vanwege de kalkachtige bodem is er een grote variëteit aan wilde planten. Veel soorten herkennen we niet en we hadden ons planten-boekje dat nu in de opslag ligt graag bij ons gehad. De Rozemarijn bloeit uitbundig langs de weg en de Thijm begint door de nieuwe blaadjes van grijs weer naar groen te kleuren. Paarse Anemonen staan bij een huis in de buurt in het gras onder de olijfbomen. Sneeuwklokjes en Crocussen hebben we hier niet gezien. Maartse viooltjes zijn per dag in grotere getale te vinden langs de wegkant.
We zijn onder de indruk van de paraplu-dennen die vooral lijken te groeien op de golfbanen rond Nice en Saint-Raphaël. Hun dominerende plat-ronde kruinen op diepdonkere stammen die zich hoog vertakken geven schaduw aan de mensen die als kleine poppetjes met hun golftassen op wieltjes de links bewandelen.
Het mooie weer dat we de laatste maand ontbeerden heeft zich met verve over het Provençaalse landschap ontplooid. De kleuren van de luiken in de dorpen, mits door de zon belicht, komen eindelijk tot hun recht en verliezen de grauwsluier die er over heen lag. Lavendel-blauw en blauw-grijs is favoriet, helder afstekend tegen de terra geschilderde muren. We zien hoe de Provence de winterse bleekheid van zich afgooit en vertaalt in de kleuren die vele schilders hebben geïnspireerd. De veelal middeleeuwse dorpen, vaak gebouwd op een heuvel, omzoomd door olijfbomen en wijngaarden, lichten in de namiddag-zon op, tegen de achtergrond van donker beboste hellingen in het achterland. Bij goed zicht zien we in de verte de besneeuwde bergruggen van de Alpes Maritimes.
Moustiers-Ste-Marie stal onze harten met zijn smalle straatjes, de beek en de leuke restaurantjes. Het kerkje is door zijn grootse eenvoud een verademing ten opzichte van de protserige barokke kerken, waar door de duisternis binnen het lopen bemoeilijkt wordt omdat je niet ziet waar je je voeten neerzet. Vroeg-gothisch in de 12e eeuw gebouwd ligt de hoofd-beuk van de kerk gekromd naar rechts, waarschijnlijk om bouwtechnische redenen. De kerk staat vlakbij de beek waar een loodrechte wand van kalksteen aan de oostkant 200 meter hoog oprijst. Het dorp staat bekend om zijn aardewerk, het vaisselle de faïence, dat er erg Frans uit ziet, met gouden randjes en kleine bloemetjes. Er zijn een aantal galleries met niet al te kitscherige schilderijen en kunstvoorwerpen.
Het was een schitterende tocht, langs de 'rive droite', de rechter oever van de Verdon. Vanaf verschillende uitkijkpunten keken we in de duizelingwekkende diepte van de Gorges du Verdon, gedurende duizenden eeuwen door het water uitgeschuurd. Ik stel me voor hoe hier ooit mensen op jacht waren in de oertijd die voor het eerst dit wonder aanschouwden en het verkozen als een permanente woonplek. De weg slingert zich omhoog vanuit Moustiers naar La Palud sur Verdon. Van daaruit namen we een afslag naar de kloof die uiteindelijk doodliep op een rood bord met witte balk, zodat we de hele weg terug moesten.
Op onze terugtocht kwamen we weer langs het Lac de Ste-Croix dat in de middagzon minder flessegroen kleurde als in de ochtend.
De Gorges du Verdon is een plek om nog eens te bekijken maar vooral niet in de zomer, want dan is het vergeven van de toeristen.
bij de foto's:
Mimosa en het Soldaatje, de orchidee.
Gorges du Verdon en zomaar een deurtje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten