voorjaarskriebels

Over zeilbootjes kan ik alleen maar spreken aan de hand van een bezoek aan Boot Holland en de HISWA. En daar heb ik niet veel nieuws over te vertellen, behalve dat ik daar een presentatie mocht geven in het zeiltheater over ons boek “Noorderzon, droomreis naar de Lofoten”.
Ons schip ligt nog steeds in de loods, klaar om weer te water te gaan. De jongens van de werf zijn al bezig met de andere schepen. De lente kriebelt ons in het emotie-brein. Kieviten legden hun eerste ei, scholeksters verklaren elkaar de liefde en bereiden zich voor een nest te bouwen en de eerste crocussen staan al in bloei.

We hadden besloten om ons schip te verkopen en ze ligt nu bijna een jaar te koop. Nu we er iets beter voorstaan, bekruipt ons de twijfel. Er waren wat lichamelijke ongemakken tijdens de laatste tochten. Kunnen we dat accepteren en kunnen we er oplossingen voor vinden? Doen we er wel goed aan om afscheid te nemen van onze beauty? Of is het toch verstandiger om de Nika nog een paar jaar te houden?
Eén ding is zeker, we gaan niet meer van die heel lange tochten maken. Dichter bij huis is het ook mooi. Wat genieten we alleen al van voor anker liggen op het Gaastmeer, van de vogelgeluiden, de stilte, het wijdse uitzicht over de weilanden, de altijd wisselende Nederlandse luchten, die het gevoel van ruimte nog meer versterken.
Vorige zomer heeft Nika het water niet gezien, haar blik op het water vanuit de loods was erg beperkt. En dat terwijl ze mooier is dan in tijden. Opnieuw gespoten, de opbouw vers in de lak en een set nieuwe voorzeilen, die de wind nog niet hebben mogen proeven.
Klaar voor het seizoen kunnen we het niet over ons hart verkrijgen, haar nog langer in ledigheid te laten rusten. ‘Navigare necesse est’, zei men vroeger, er moet gevaren worden( al was dat vroeger in een ander verband, onder de druk van voedseltekort).

Gesetteld in ons huis aan de Geeuwkade hebben we genoten van de winter. Op de schaats stappend vanuit onze voordeur, maakten we mooie tochtjes over de Geeuw, de Zwette en de Brekken. Al die mensen op het ijs stemt tot verbroedering, onderweg spreken wildvreemde mensen je aan. Wij vragen een ‘voorbij-schaatser’ hoe het ijs verder op is. Met de Waterpoort als stille getuige boven het ijs van de Kolk is het winters plaatje er één van lang vervlogen tijden. Peuters die op dubbele schaatsen achter een keukenstoel krabbelen, hun eerste pogingen om op het ijs vooruit te komen. Nieuw en niet van oude tijden zijn de moeders, vaders en opa’s en oma’s achter de kinderwagen op het ijs. Op de slecht sporende en heen en weer zwaaiende slee, voortgetrokken door paps, kraait zijn dochtertje van plezier terwijl mams enigszins bezorgd er achter aan schaatst.
Een elfstedentocht kwam er niet van, al werd er ijverig sneeuw geschoven om de baan vrij te maken voor de eventuele tocht.
Het was mooi , net als de ski-vakantie die er op volgde. Zonovergoten hellingen in de Franse Alpen en voldoende sneeuw. We waren met de hele familie op de ski’s, al was het voor het jongste kleinkind nog niet helemaal weggelegd om er van te genieten. Volgend jaar gaat het vast beter.
Als klap op de vuurpijl, bood onze oudste zoon ieder van ons een vliegtochtje van 20 minuten met een 2 persoons ultra-light vliegtuig aan. Met een noodgang skiet het vliegtuigje de helling af om zich daarna in de lucht te verheffen. De piloot, merkte droogjes op na de take-off, dat ik mijn ogen nu wel weer open mocht doen. Die waren al die tijd wel open gebleven, maar het juiste knopje indrukken van mijn fotocamera, om er een filmpje mee te maken lukte me helaas niet.
Wat een ervaring! Vlak over een besneeuwde bergkam scheren om daarna een 1000 meter kloof onder je te zien verschijnen. De piloot maakte een korte landing op een bergtop, gevolgd door een doorstart na een U-bocht. Een vaardigheid die hij moet hebben, omdat hij ook wordt ingezet bij reddingsoperaties in de bergen. Met de motor uit landt de deltavlieger op de helling vanwaar we eerder vertrokken.
Het is als je geen last van hoogtevrees hebt een aanrader om een keer mee te maken.
Maar nu eerst weer de ogen gericht op het zeilen. Hoe het gaat komen vertel ik over een paar weken.