In Stavoren is het goed toeven. Een mooie gemeente-haven, van alle gemakken voorzien én niet te vergeten 'Doede Bleeker'. De laatst genoemde is alom beroemd om zijn vis zijn verschij-ning en zijn zangstem. Hij is dit voorjaar weer een beetje dikker geworden. De omega-3-vetzuren hebben hem geen voordeel opgeleverd en zijn haren en morsige uiterlijk doen je aarzelen op de drempel van zijn visboetiek. Toch moet je je niet laten misleiden, zijn vis is van uitstekende kwaliteit en ik heb horen zeggen dat de bemanningen van de bruine zeilvaart zijn winkeltje veelvuldig bezoeken en volksstammen oosterburen aan de haring krijgen. De haven ligt vol met bruine schepen. De schippers schuiven kundig hun lange schuiten ,desnoods achterwaarts, langszij een vakbroeder die er al eerder aan de kade lag. Met hun roer dwars en tijdig de motor in de vooruit of de achteruit weten ze de kont van het schip precies daar te krijgen waar ze hem hebben willen. Opvarend in de spring( een lijn van de boeg naar de kant) en met gas vooruit, het roerblad van de kade afgekeerd duwt de schipper de achterkant van het schip naar de kade.
En daar staan waarempel vader en moeder Duck op de kaai. Verwachtingsvol loeren ze over de kaderand in ons schip. Even zijn we bang dat ze, wat al te familiair, ons in de kuip komen begroeten, maar ze blijven keurig op de kaderand staan. Moeder Duck, wellicht bevrucht maar nog niet op haar eieren, is het meest gretig en staat ons smachtend aan te kijken. Haar blik is zo intens dat we besluiten haar pre-eier-toestand te ondersteunen met het spenderen van een (verse) boterham. Het mannentje, vader Duck, blijft bescheiden op de achtergrond om zijn zwangere vrouwtje de ruimte te geven. Een kokmeeuw bekijkt het tafereel vanaf een lantaarnpaal, later op een metertje afstand, in de hoop een stukje brood mee te kunnen pikken. Dat is niet gelukt, mede omdat we eendjes leuker vinden dan meeuwen, die we genoeg hebben gezien op de reis naar Noorwegen.
Wat is het heerlijk om weer te zeilen. Er was niet veel wind en dat noopte tot het hijsen van de genaker. Na de minicursus van vriend Frank en de wijze woorden van onze schipper-zoon Jeroen
was dat net zo makkelijk als het aantrekken van je onderbroek bij een windje Beaufort 2. Glorieus en zeer vergenoegd hebben we de stuurautomaat het verdere werk laten doen, zelf genietend van de voorjaarszon en een kopje thee.
Voor onze geplande reis naar Zweden zijn we nu wel de verkeerde kant op gevaren. Het Nederlandse voorjaarszonnetje houdt ons nog even in de greep.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten